شنبه, خرداد ۲۷ام, ۱۳۹۶
آشنایی با شهر نجف اشرف
نجف نام شهری در کشور عراق است. شهر نجف آرامگاه امام علی (ع) نخستین امام شیعیان می‌باشد و به همین دلیل هر سال سیل عظیمی از زائران از اقصی نقاط جهان به سمت خود جلب می کند. اگر می خواهید در مورد شهر نجف بیشتر بدانید این مقاله آسمونی را حتما مطالعه نمایید چرا که مطالب بسیار کاملی در مورد شهر نجف اشرف برای شما عزیزان عنوان می کنیم. این شهر مرکز استان نجف است و از مقدس‌ترین شهرهای شیعیان و مرکز قدرت سیاسی شیعیان در عراق بشمار می‌رود. نجف همواره محل تردد و اقامت زائران و نیز مشتاقان علوم دینی است که این عامل در رونق تجارت آن تأثیری بسزا دارد. این شهر مدت زیادی در مسیر کاروان‌هایی قرارداشته که برای انجام مناسک حج از راه خشکی عازم مکه ومدینه بودند. این ویژگی نیز در ارتباط نجف با شهرها و مراکز تأثیر زیادی داشته است. در نجف صنعت‌های مختلفی رونق داشته، منسوجات نجف مشهور و عبای نجفی، مرغوب و مطلوب بسیاری از خریداران است که به دلیل تولید فراوان به شهرهای دیگر عراق نیز صادر می‌شود. بازرگانی نجف رونق فراوان داشته و تاجران حجاز، نجد، عمان، یمن و کویت با آن شهر در ارتباطاند. نجف در ۱۶۰ کیلومتری جنوب بغداد در مختصات °۳۱٫۹۹ شمالی و °۴۴٫۳۳ غربی قرار گرفته و جمعیت آن ۵۸۵٬۶۰۰ نفر برآورد شده‌است. شهر نجف از لحاظ جغرافیایی در نزدیکی شهر کوفه قرار گرفته‌است. نزدیکی شهر نجف و کوفه به نحوی است که نمی‌توان این دو شهر را از همدیگر مجزا دانست. در متون تاریخی، اسامی گوناگونی برای نجف ذکر شده است از جمله غری یا غریان، مشهد، نجف اشرف، الطور، الطهر، الجودی، الربوه، بانقیا و اللسان. نجف مشهورترین نام شهر می‌باشد که پس از آن صفت اشرف نیز اضافه می‌گردد و مجموعاً نجف اشرف گفته می‌شود. نجف واژه‌ای عربی است که به معنای منجوف می‌باشد. منجوف مکانی است مستطیل شکل و مرتفع که آب دراطراف آن جمع می‌گردد ولی بر سطح آن جاری نمی‌شود. وضعیت جغرافیایی شهر نجف که مستطیل شکل بوده و از زمین‌های پیرامون بلندتر است موجب شده این نام بر آن نهاده شود.
نجف از پنج محله تشکیل می‌شود که عبارتند از:
- العماره
- الحویش
- البراق
- المشراق
- الغازیه
هوای نجف در تابستان گرم و خشک است و اهالی آن به‌سرداب‌های زیرزمینی پناه می‌برند تا از گرما در امان باشند. چنانچه بادهای گرم بوزد حرارت به ۴۶ درجه می‌رسد. درزمستان نیز سرمای گزنده و سوزناکی دارد و سرمای شهر بدان اندازه است که آب یخ می‌بندد. در عهد ساسانی در اطراف نجف دریاچه‌ای وجودداشته که پس از ظهور اسلام خشک گردیده، بعدها دوباره‌دریاچه‌ای پدید آمده، که تا حدود یک قرن پیش نیز وجودداشته ولی دولت عثمانی آن را خشکانیده است .
-
پس از سوقصد و کشته شدن علی بن ابی طالب توسط ابن ملجم طبق وصیت وی، او به طور ناشناس در منطقه‌ای نزدیک به شهر کوفه دفن شد. چنین روایت شده که بیش از صد سال بعد، خلیفه عباسی، هارون الرشید، به شکار گوزن در خارج کوفه رفت و گوزن به محلی پناه برد که در آن محل سگ‌های شکاری او را دنبال نکردند. در پرس و جو که راز این مکان چیست، به هارون الرشید گفته شد که آن محل دفن علی است. هارون الرشید بعد از اینکه این امر توسط جعفر بن محمد تأیید شد، دستور داد که مقبره‌ای در همان محل ساخته شود و در زمان کوتاهی شهر نجف در اطراف مقبره رشد کرد. مکان دیگری که ادّعا می‌شود مدفن علی بن ابی طالب است، شهر مزارشریف در افغانستان می‌باشد.
به غیر از قبر علی بن ابیطالب، در شهر نجف اماکن مقدسه دیگری نیز وجود دارد که به شرح زیر می‌باشد:
- قبر آدم پیامبر
- قبر نوح پیامبر
- قبر هود پیامبر
- قبر صالح پیامبر
- مسجد حنانه
- مسجد سهله
- قبر کمیل بن زیاد نخعی
- قبرستان وادی السلام
آبشار ارزنه
آبشار ارزنه در استان خراسان رضوی واقع است. آبشارهای ارزنه از جاذبه های طبیعی روستای ارزنه هستند که در امتداد رودختنه ارزنه از ارتفاعات باخرز سرچشمه می گیرند. آبشارها از ۳ آبشار پی درپی تشکیل شده اند. در بالادست آبشار اول، آبگیری ایجاد شده است که برای شنا مورد استفاده گردشگران قرار می گیرد. دسترسی به این آبگیر، دشوار است و نیاز به مهارتهای فنی دارد . آبشار اصلی ارزنه، باارتفاع ۶۰ متر، در ضلع جنوب غربی آبگیر و آبشار دوم، با ارتفاع تقریبی ۲۵ متر در جنوب آبگیر به صورت پلکانی واقع شده اند. آبشار سوم در ضلع غربی آبگیر واقع شده و در واقع ترکیبی از ۲ آبشار قبلی است. این آبشار با ارتفاع ۳۰ متر، ابتدا در آبگیری کوچک جمع می شود و سپس جریان می یابد. دسترسی به این منطقه از طریق مشهد- فریمان- تربت جام – باخرز- ارزنه ( طول مسیر ۲۱۰ کیلومتر) و یا مشهد-تربت حیدریه – باخرز- ارزنه ( طول مسیر ۲۴۰ کیلومتر) امکانپذیر است. شایان ذکر است امکانات رفاهی و اقامتی در این مکان برای بازدیدگنندگان مهیا شده است. روستای ارزنه ، روستایی از توابع بخش باخرز شهرستان تایباد در استان خراسان رضوی ایران است. روستای ارزنه در ۱۴ کیلومتری جنوب غربی باخرز و ۲۱۰ کیلومتری مشهد واقع شده است.
دهکده ییلاقی
خانه های کاهگلی، فضای طبیعی منطقه را جذاب و دیدنی کرده است. با نظاره کردن این منظره زیبا از داخل این خانه ها، چنان نشاطی به انسان دست می دهد که هیچ وقت این حالت در زندگی ماشینی به دست نمی آید. هر گاه از پنجره داخل به بیرون بنگری، تابلوی زیبا و بی نظیری از طبیعت را می بینی که نقاشی از هر زاویه آن می تواند اثر هنری ماندگار دنیا باشد. درازنو با قرار گرفتن در رأس قله البرز و سرزمین مرتعی، گل و گیاهان رنگارنگ وحشی و دارویی، جنگل انبوه و سرسبز، وجود آبشار، چشمه، غار یخچال و همچنین به دلیل داشتن چشم انداز زیبا و مشرف به تمامی نقاط جلگه ای از جمله کردکوی، گرگان، خلیج گرگان، میانکاله، بندر ترکمن و… از طبیعت زیبا و از مناطق جالب و منحصر به فرد استان گلستان است. این روستا در طول سال چه در ماههای گرم و چه در ماههای سرد سال، شلوغ بوده است. از گذشته های دور، مردم «درازنو» برای خود خانه های چوبی و کاهگلی ساخته اند که سکونتگاه تابستانی آنان باشد. آب «درازنو» از چشمه هایی در دل کوه بیرون می آید. از دیگر مکانهای دیدنی این منطقه، غار یخچال است که در زیر قله دکانی و در کنار سنگ بسیار بزرگی که محوطه ای در حدود بیست متر مر بع دارد و سوراخی به اندازه یک انسان در کنار سنگ دیده می شود. در شهریور ماه نیز در داخل این محفظه برف موجود است، به همین دلیل، این مکان، یخچال نام گرفته است.
کارشناس میراث فرهنگی استان گلستان، در مورد «درازنو» می گوید: «درازنو»، دهکده ای کوهستانی به همراه خانه هایی با معماری کوهستانی است. در این دهکده، خانه ها با شرایط اقلیم آب و هوایی خود ساخته شده است. خانه های کاهگلی با دیواره های چوبی و کاهگل و سقف کاله پوش مخصوص مناطق کوهستانی است. مزیت این گونه ساختمانها در این مناطق، حفظ گرما در زمستان و حفظ هوای خنک در تابستان و مقاوم بودن در برابر لرزش و زلزله است. یکپارچگی بافت روستایی در این جا وجود ندارد. برخی از ساختمانها از چوب و تخته و کاه گل با کف کرسی که بیشتر از سنگ کوهستانی و سقف کاله پوش و برخی از آنها تمام چوب ساخته شده است. ساخت این خانه های تمام چوب به اواخر دوره قاجاریه برمی گردد. آویشن،گل گاوزبان، بومادران، شیر خشک، مارم بو، گل بنفشه، کنگر وحشی، گلامیر حسن، گل پر، گل ختمی، گل بابونه، ریحان کوهی، پر سیاوش، یونجه وحشی و گزنه از جمله گل و گیاهان وحشی منطقه هستند. این گل و گیاهان وحشی نه تنها با رویش خود در بهار و تابستان فضای روستا را زیبا و رنگارنگ می کنند و مرتع زیبایی را به وجود می آورند، بلکه در مصرف بسیاری از بیماریها از جمله دیابت، آسم، سرماخوردگی و… مفید بوده و مورد استفاده مردم قرار می گیرد. در این دهکده، گونه های درختچه ای زرشک، ازگیل، ولیک، تمشک، سیب وحشی، گلابی وحشی و آلوچه هر ساله در فصل تابستان پربار هستند. جاده ارتباطی به این دهکده ییلاقی، جاده شوسه است که ۲۵ کیلومتر آن آسفالته است. از امکانات این منطقه، برق و آب است که البته آب این روستا از همان چشمه قدیمی است .
روستای بریس
در ۶۰ کیلومتری شرق چابهار، در پس کوههای مخروطی که گویی تکه یی از زمین شهاب خورده کره ماه را بر آن نهاده اند، بندری زیبا در امتداد دریای عمان روبه اقیانوس هند واقع شده است. آبادی بریس که اخیراً به بندر صیادی تبدیل شده در حاشیه ساحلی شمالی دریای عمان در دهانه خلیج کوچکی واقع است. ارتفاع بریس از سطح دریا ۱۰متر و حداقل عمق آب در خور۴ متر است. به لحاظ آخرین تقسیمات کشوری، بریس در دهستان نگور از بخش دشتیاری شهرستان چابهار واقع و فاصله آن ازمرکز بخش «نگور» ۴۴کیلومتر است. بندر بریس عمدتاً روی تشکیلات لایه های ماسه سنگی متراکم تا نیمه متراکم صدفدار دوران سوم زمین شناسی قرار گرفته که بیرون زدگیهای آن در محدوده سطوح صخره یی مشرف به ساحل جنوبی قابل رؤیت است. حداکثر دما در تیرماه ۳۶ و حداقل آن۱۶ درجه سانتیگراد در بهمن ماه است. میزان بارندگی در بریس بسیار کم است و در صورت بارندگی تالاب عظیمی درحد فاصل کوههای مشرف به بریس و نوار ساحلی شکل می گیرد که یکی از زیباترین جلوه های مناظر طبیعی را به وجود می آورد که می تواند در جذب توریست نقش بسزایی ایفا کند. در امتداد ساحل دریای عمان، قبل از رسیدن به بندر بریس فعلی، به چند خانه متروکه برخورد می کنیم. آنجا نیز روزگاری مأمن صیادان و بومیان بریس بوده است. حدود صد سال پیش بریس دارای ۳۵ باب خانه و قریب به ۳۰ شناور بوده است. در اینجا نیز مسجد مانند هر روستای دیگری جزو اولین بناهای قوم بلوچ است. قسمت عمده بلوچهای بریس را «میدها» تشکیل می دهند. میدها ماهیگیران و لنج داران و ملوانانی هستند که از وضع مالی نسبتاً خوبی برخوردارند. خانواده گسترده یکی از اشکال مهم استحکام بخشی به نظام اجتماعی بلوچ است. جمعیت بومی و ساکن بریس، حدود ۲۷۵۰ نفر است که این رقم باتوجه به مهاجرت نیروی کار از اطراف بریس درنوسان است.
صید و صیادی در بریس : با شروع توفانهای استوایی که از حدود ۱۵ خردادماه آغاز و تا آخر مردادماه ادامه می یابد، شناورهای کوچک از رفتن به دریا پرهیز می کنند و یا خط سیر خود را به سمت جاسک و تنگه هرمز تغییر خواهند داد. سرعت این توفانها گاه تا ۵۵ نات نیز گزارش شده است. تعداد صیادان منطقه ۱۵۶۰ نفر است. مقدار استحصال آبزیان در بندر بریس براساس آمار سال ۱۳۷۹ ، ۲۸۷۱ تن برآورده شده است. عمده ماهیان دریای عمان را ماهی حلوای سفید و سیاه، سنگسر قباد، هوور، شیر، شوریده و سرخو تشکیل می دهند. همچنین در سال ،۱۳۷۹ در منطقه بریس، ۱۱۱۲۴۶ کیلوگرم کوسه ماهی صید شد. انتهای باله دمی کوسه ماهی بعد از صید، قطع شده و به وسیله پمپاژ، خون کوسه خارج شده و آنگاه آن را نمک سود کرده به بازارهای پاکستان ارسال می کنند. قیمت هر کیلو گوشت کوسه در بازارهای پاکستان ۶۰ روپیه است که با برنامه ریزی صحیح در بهره برداری مناسب در صید این گروه از ماهیان و صدور آن به کشورهای همسایه و آسیای دور، سهم بسزایی در درآمد ارزی خواهد داشت. از دیگر آبزیان ذیقیمت که در آبهای شور در سواحل صخره یی دریای عمان و من جمله بریس وجود دارد، سخت پوست زیبایی به نام شاه میگو یا «لابستر» است که ارزش غذایی بالایی داشته و عمدتاً صادر می شود. بریس با وجود ۱۳ هزار هکتار اراضی مستعد پرورش میگو، بزودی شاهد واگذاری و شروع عملیات اجرایی ساخت و ساز استخرهای پرورش میگو خواهد بود. استقبال از مرحله اول واگذاری اراضی مستعد بریس فراتر از حدانتظار بوده و از مرز هشتصد تقاضا گذشته است و در میان آنها نام چند چهره اقتصادی و بنیاد خصوصی نیز دیده می شود. بخش اول این طرح با سطح ۶۰۰۰ هکتار قادر خواهد بود حدود۳۰۰۰ نفر را به صورت مستقیم فعال کند. تولید میانگین ۱۲۰۰۰ تن میگو در هر دوره پرورشی در این مجتمع پرورشی زمینه بسیار مساعدی را برای صدور کالاهای غیرنفتی و تحصیل ارز فراهم می کند. از مهمترین قابلیت های خدادادی بریس، مناظر بدیع و اسکله منحصر به فرد آن است که می تواند نقش بسزایی در جذب گردشگران فرهنگ و طبیعت و گسترش اکوتوریسم و اگروتوریسم (گردشگری روستاهای شگفت) داشته باشد. این مهم منوط به تأمین امنیت، تزریق امکانات و بهادادن به تحقیقات و استفاده از کارشناسان خبره این کار است که خود مقوله دیگری می طلبد.
آبشار اسفجیر
آبشار اسفجیر فاروج در استان خراسان شمالی قرار دارد. روستای اسفجیر در ۲۵ کیلومتری شمال غربی شهرستان فاروج و در بخش خبوشان واقع شده است. تنگه ورودی، دشت و تپه های منتهی به روستا، در ابتدای ورودی روستا دیده می شود. روستا بر روی دوتپه بنا شده است که یک رودخانه از وسط آن میگذرد. اسفجیر دارای تپه ای پر آب و سر سبزی است که به دربند معروف بوده و در شمال روستا واقع و گردشگران بیشماری را پذیرا می باشد. چشمه های انتهای آب دربند از لحاظ آب معدنی بسیار مفید می باشد. همینطور در مسجد این روستا درخت چناری وجود دارد که به گفته های روستا بیش از ۵۰۰ سال قدمت و تنه آن ۷ متر قطر دارد. آبشار زیبای اسفجیر در انتهای یک دره باریک و صخره ای با فضایی بسیار هیجان انگیز و متفاوت در انتظار مشتاقان طبیعت است. برای دسترسی به این آبشار از ابتدای جاده فاروج به شیروان و از دوراهی نجف آباد یک مسیر فرعی ۲۵ کیلومتری پس از گذشتن از روستاهای نجف آباد، حصار اندف و ترقی به اسفجی منتهی می شود. تسفجیر روستایی است که به واسطه داشتن آب فراوان، از باغات و مزارع پرباری برخوردار است. پس از گذشتن از روستا و با حدود یک ساعت پیاده روی آرام در کنار رودخانه به میان دره ای با دیواره های بسیار بلند وارد می شودید که با ادامه این مسیر به محوطه زیبای آبشار اسفجیر خواهید رسید. دیواره هایی به ارتفاع بالای دویست متر که از زیر آنها آبی زلال به بیرون می جهد. گذشتن از آبشار اسفجیر بدون داشتن امکانات حرفه ای کوهنوردی قریبا محال است. به گفته اهالی در ادامه مسیر نیز آبشارهای کوچک و بزرگ و طبیعتی منحصربفرد از انواع گیاهان و حیوانات هر بیننده ای را به حیرت فرو می برد. صخره های سنگی که آب از میان آنها به صورت لوله مانند فوران می کند و وجود افعی های بزرگ و بی دم، از تعاریف اهالی از طبیعت پشت آبشار بود. در یک کلام، طبیعت بکر این منطقه ندیده های بسیاری دارد. شهرستان فاروج در ۴۸ کیلومتری شرق شیروان واقع شده است و با وجود برخورداری از توانمندی های متعدد، همچنان ناشناخته مانده است. طبیعت بکر و آب و هوایی با طراوت و چشمه سارهای متعدد، فضایی دلنشین را برای گردشگران این منطقه فراهم کرده است. دره معروف به جنگل گردو، جنگل بادام داغیان، چشمه مرد کانلو و سد چری(زیستگاه پرندگان مهاجر) بخشی از جاذبه های طبیعی شهرستان فاروج است.