مهر, ۱۳۹۶

 

حضور اعضای موسسه در ستاد اجرایی خدمات سفر تابستان ۹۶

ارائه خدمات و راهنمائی به مسافرین بخشی از فعالیتهای اداره کل میراث فرهنگی،صنایع دستی و گردشگری بعنوان دبیر ستاد اجرایی خدمات سفر جهت رونق هرچه بیشتر صنعت گردشگری می باشد که اعضای موسسه جویندگان برنای اورمیه از تشکل های مردم نهاد زیر نظر این اداره کل هر ساله با حضور خود به برنامه های مصوب جامه عمل می پوشانند. از جمله اقدامات انجام گرفته شده استقرار راهنمایان در سایت های گردشگری، ورودی شهر،فرودگاه و اتوبوس گردشگری می باشد. که گزارش تصویری حضورتان ارائه میگردد. لازم به ذکر است که این ستاد از تاریخ ۹۶/۰۴/۲۰ شروع شد و ۹۶/۶/۳۱ پایان کاری ستاد اجرایی خدمات سفر با ارائه گزارش عملکرد و بیلان فعالیت اعضای موسسه به کار خود پایان داد.

006

009

008

007

مسجد باغ گندم

201653024011550740a

این بنا در نزدیک آب انبار موضع معروف به باغ گندم واقع گردیده و به نظر می رسد که بنای اولیه آن مربوط به قرن نهم هجری باشد که در دوره های بعد تغییراتی را متحمل شده است . از آثار قابل توجه این مسجد، زیلوی مورخ ۱۱۸۲ ه-. ق ، دو مشبک نورگیر کاشی ظاهرا از قرن نهم هجری و در محوطه بیرون مسجد، سه لوحه قبر- یکی مورخ ۷۸۲ – ه- . ق و مربوط به حاجی زین العابدین علی بن نجم الدین محمودیه، دیگری مورخ ۱۰۴۴ه-. ق و مربوط به ابوالحسن نامی و سومی مورخ ۱۰۸۳ ه-. ق – است .

آبشار منصور

237

آبشار منصور آوج در استان قزوین واقع است. این آبشار در ۵ کیلومتری جنوب غربی روستای منصور میان صخره­ های مرتفع در مسیر رودخانه شکل گرفته است. آبشار روستای منصور از توابع بخش مرکزی شهرستان آوج دارای نمایی زیبا است که دیدن آن برای علاقه مندان خالی از لطف نیست. ارتفاع تقریبی این آبشار از کف رودخانه در حدود ۷ متر بوده و دورتادور آن با صخره­ ها ، کوه­ ها و نیز درختان بومی همچون بید در برگرفته شده است. راه دسترسی به این روستا از طریق جاده­ ای است که پس از انشعاب از جاده اصلی قزوین- همدان،در محل پل اروان، با عبور از روستاهای اروان، قوزلو، نقاش و نیارج به روستای منصور منتهی می­گردد. این روستا در منطقه­ای کوهستانی واقع شده که دارای مناظر طبیعی و چشم اندازهای بکری است و وجود بناهای امامزاده و حسینیه منصور نیز ارزش­های فرهنگی و مذهبی بدان بخشیده است. رودخانه دائمی روستا از گذشته تاکنون نقش مهمی در برپایی سکونتگاه­های متعدد در این منطقه داشته و به لحاظ طبیعی نیز حائزاهمیت است. مناظر طبیعی پیرامون این رودخانه شامل کوه ­ها،صخره ­ها و زمین­ ها و باغات متعددی است که شاخص ­ترین آن­ ها آبشار این روستا است.

شهرستان آوج یکی از شهرستان های استان قزوین، و به مرکزیت شهر آوج می باشد. مرکز شهرستان شهر آوج در فاصله ۱۲۵ کیلومتری قزوین و ۱۱۵ کیلومتری شهر همدان در منطقه ای کاملاً کوهستانی واقع شده است که این امر باعث گردیده که دارای تابستان های بسیار خنک و زمستان های پر برفی باشد. جمعیت ساکن در این شهرستان در حدود چهل و پنج هزار نفر می باشد. مکان های دیدنی فراوانی در این شهرستان وجود دارد که ازجمله مهمترین آنها می توان به برج های دوگانه خرقان واقع در روستای حصار ولیعصر، کاروانسرای شاه عباسی آوج، آبگرم معدنی شهر آبگرم، چشمه علی در روستای ارتش آباد، درخت کهنسال روستای پروان، آبشار شاه دره آوج، آبشار روستای منصور، غار قلعه کرد، امامزاده های روستای کلنجین، کوه بلند آق داغ، طبیعت روستای مشانه، روستاهای دیدنی کامشکان، اسماعیل آباد، نیریج، شهیدآباد، قهوج، هرائین، قرخ بلاغ (چهل چشمه)، توآباد، منصور، امامزاده علاالدین، چنگوره و… نام برد. این شهرستان با شهرستان های تاکستان و بوئین زهرا وبا استان های زنجان، همدان، و مرکزی همسایه می باشد. محصولات مهم در این شهرستان انواع سیب، انواع هلو، زردآلو، گردو، بادام، گندم، گوجه فرنگی و… می باشد. این شهرستان دارای دو بخش به نام های آوج و آبگرم است. همچنین دهستان های شهید آباد، خرقان غربی و حصار ولیعصر در بخش آوج و دهستان خرقان شرقی در بخش آبگرم این شهرستان قرار دارد.

کلیسای سرخ آباد

2016523223713337751a

کلیسای سرخ آباد مربوط به دوره پهلوی اول است و در شهرستان سوادکوه، روستای سرخ آباد واقع شده و این اثر در تاریخ ۷ مرداد ۱۳۸۲ با شمارهٔ ثبت ۹۲۷۱ به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. کلیسای سوادکوه که با پلان مستطیل شکل در جانب شرقی جاده سوادکوه، در کیلومتری جنوب قائم شهر، در محل سرخ آباد قرار دارد. این کلیسا در اوایل دوران پهلوی برای انجام مراسم مذهبی کارکنان راه آهن ساخته شد و در حال حاضر در شرف ویرانه کامل قرار دارد. کلیسای سرخ آباد که از آجر و گچ ساخته شده و پایین بنا نیز کاهگل شده است دارای پوشش حلب گالوانیزه در سقف است. کف این بنا سیمانی و دیوارهایش نیز به وسیله سیمان سفید پوشیده شده است. بر سر در این کلیسا نوشته ای به زبان ایتالیایی حک شده است. کلیسای آلمانی ها کوچکترین کلیسای ایران است.

لرستان سرزمین شقایق ها

DSC00530

استان لرستان، با وسعت حدود ۲۸۵۵۹ کیلومتر مربع در غرب ایران قرار گرفته است. این استان، از شمال به استان‌های مرکزی و همدان ؛ از جنوب به استان خوزستان؛ از شرق به استان اصفهان و از غرب به استان‌های کرمانشاه و ایلام محدود است. اشترانکوه با چهار هزار و پنجاه متر ارتفاع بلندترین نقطه استان لرستان است. پست‌ترین نقطه آن در جنوبی‌ترین ناحیه استان واقع شده و حدود ۵۰۰ متر از سطح دریای آزاد ارتفاع دارد. بر اساس آخرین تقسیمات کشوری در سال ۱۳۷۵ استان لرستان دارای نه شهرستان، ۱۰ شهر، ۲۰ بخش، ۸۱ دهستان و ۲۸۴۲ آبادی دارای سکنه بوده و مرکز آن شهر خرم‌آباد است. شهرستان‌های استان عبارتند از: خرم‌آباد، بروجرد، الیگودرز، دورود، ازنا، کوهدشت، دلفان، سلسله و پل‌دختر.

جغرافیای طبیعی و اقلیم : استان لرستان سرزمینی کوهستانی است که به‌ جز تعدادی دره آبرفتی و چند دشت کوچک، ناحیه هموار ندارد. این ناهمواری‌ها که دارای سنگ‌های دگرگونی است، در نتیجه مجاورت با گنبدهای خارایی (درونی) الوند و سربند (شازند) پدید آمده‌اند. در ناهمواری‌های اصلی استان (ارتفاعات اصلی زاگرس)، کوه‌ها به‌طور منظم از شمال غربی به سوی جنوب کشیده شده‌اند. این ناهمواری‌ها که معمولا با دره‌های عمیق همراهند، اغلب فشرده، بلند و ناصاف هستند؛ در حالی ‌که ناهمواری پیشکوه‌های داخلی به‌صورت تپه‌ماهورهای گنبدی شکل و کم‌ارتفاع خودنمایی می‌کنند و نقاط بلند آنها، به گنبدهای خارایی مربوطند. استان لرستان دارای آب و هوای متنوع است. در زمستان، هنگامی که در شمال لرستان برف و کولاک و سرمای شدید جریان دارد، قسمت‌های جنوبی آن از هوای مطبوع و بارانی برخوردار است. بررسی‌های اقلیمی نشان می‌دهند، خرم‌آباد دارای زمستانی معتدل و تابستانی گرم است و بروجرد زمستانی سرد و تابستانی معتدل دارد. الیگودرز نیز زمستانی بسیار سرد و تابستانی معتدل دارد.

جغرافیای تاریخی استان : اقوام مهاجر، در هزاره سوم و چهارم پیش از میلاد در کوهساران زاگرس اسکان یافتند و سرانجام، سرزمین بین‌النهرین (میان دو رود) را تصرف کردند. نام طایفه‌هایی که در زاگرس سکونت داشتند، در آٍثار برجای مانده از سارگن پادشاه مقتدر اکد (دو هزار و بیست و هشت تا دو هزار و سی قبل از  میلاد) آمده است. به استناد کتیبه‌های بابلی، آشوری و ایلامی، ساکنان دامنه‌های کوهساران زاگرس طایفه‌هایی مانند لولوبی، مانایی، کاسی، گوتی، نایدی، آمادا و پارسوا بوده‌اند. تاریخ‌نگاران، در آریایی بودن لولوبی‌ها و مانایی‌ها تردید دارند؛ اما شواهد تاریخی نشان می‌دهند، کاسی‌ها در سال هزار و ششصد قبل از میلاد در لرستان کنونی می‌زیستند و حکومت آنها از شمال و شرق لرستان تا اطراف همدان توسعه داشت.

این قوم، در هزاره دوم پیش از میلاد در بابل نفوذ کردند، از حمورابی شکست خوردند؛ اما عاقبت در بابل مستقر شدند و دومین سلسله شاهان بابل را تأسیس کردند. انقراض کاسیان در هزاره دوم پیش از میلاد، با یورش دولت مقتدر ایلام صورت گرفت. در نتیجه، کاسی‌ها به زاگرس عقب نشستند و خراجگزار ایلام شدند و آنها در برابر توسعه‌طلبی آشوری‌ها، در مناطق شرقی، مانند سدی مقاومت کردند. قدرت این قوم کوه‌نشین به حدی رسید که شاهان سلسله هخامنشی هنگامی که از فارس به شوش یا از بابل به اکباتان می‌گذشتند، هدیه‌هایی برای ایلات کوهستانی بین راه می‌فرستادند تا مسیر آنها را امن نگاه دارند. در دوره‌های بعدی ساکنان این نواحی به ‌طور موقت مغلوب اسکندر مقدونی شدند. در دوره ساسانیان، پشتکوه و پیشکوه را شخصی از خاندان معروف هرمزان اداره می‌کرد. آخرین فرمانروای این خاندان، همان هرمزان بود که به اسارت سپاهیان عرب درآمد. عرب‌ها در سال شانزده هجری قمری پس از فتح حلوان، نواحی شمالی لرستان را گرفتند و در سال بیست و یک هجری قمری، نهاوند و قسمت جنوبی لرستان را نیز به تصرف خود درآوردند. در سال بیست‌ودو هجری قمری، هنگامی که «عمر» سرزمین‌های گرفته شده را در میان لشکریان کوفه و بصره تقسیم می‌کرد، لرستان ضمیمه حوزه کوفه شد و از آن پس جزو ایالت جبال (عراق عجم) درآمد و تا میانه سده چهارم هجری، حکمران این منطقه یا از بغداد یا از کوفه تعیین می‌شد. در همین قرن، حسنویه کرد این منطقه را به تصرف خود درآورد.و خاندان او تا سال پانصد هجری  قمری بر لرستان تسلط داشتند.

مقارن استیلای مغول  بر ایران، لرستان به دو قسمت لر بزرگ و لر  کوچک تقسیم شد. هر یک از این دو قسمت از پیش از استیلای مغول تا مدت زمانی پس از انقراض ایلخانان، امرای نیمه مستقل داشتند. اتابکان لر بزرگ اصلاً  از کردان شام بودند که از حدود نیمه قرن ششم هجری از راه آذربایجان رهسپار ایران شدند و در حدود اشترانکوه و جلگه‌های شمالی آن اسکان گزیدند پایتخت اتابکان لرستان در شهر ایذج (مال امیر) بود. خرابه‌های فراوانی از آن دوره باقی مانده که بیشتر آنها به دوره ساسانیان مربوط است و هنوز در این محل دیده می‌شوند. اتابکان لر بزرگ تا نیمه اول قرن نهم هجری حکومت  کردند (پانصد – هشتصد و بیست و هفت هجری قمری) و آخرین آنها که غیاث‌الدین کاووس نام داشت، به دست سلطان ابراهیم‌بن شاهرخ تیموری بر افتاد و سلسله  او منقرض شد.اما اتابکان لر کوچک (پانصد وهشتاد- هزار وشش هـ.ق) که چندین امیر معتبر داشتند و حکومتشان نیز طولانی‌تر بود، هیچ وقت اهمیت و اعتبار لر بزرگ را پیدا نکردند. اتابکان لر کوچک موقعیت خود را تا زمان صفویه حفظ کردند و حتی حکومت خود را تا غرب کوه‌های پشتکوه توسعه دادند. آخرین فرد این سلسله شاهوری نام داشت که در سال هزار و شش  هجری قمری به فرمان شاه عباس اول کشته شد و سلسله او نیز بر افتاد بدین گونه حکومت لرستان به حسین نامی محول شد و خاندان این والی تا اوایل روی کار آمدن سلسله قاجار، بر لرستان حکومت کردند. از آن پس حکومت پشتکوه را گاه حکام بروجرد و زمانی حکام شوشتری به عهده داشته‌اند.