یکی از کهن‌ترین تمدن‌های جهان در هند متولد شد. سرزمینی توسعه یافته به لحاظ فرهنگی که بعدها تأثیرات خود را روی بسیاری از ساکنان مناطق مشرق‌زمین گذاشت. از میان صنایع دستی باستانی مربوط به دوران دیرینه‌سنگی که تاکنون کشف شده، چندین ابزار سنگی و سه استخوان حیوان با قدمت ۲٫۶ میلیون سال وجود دارد که در ۳۰۰ کیلومتری شمال دهلی نو یافت شده‌اند. هندی‌ها در دوره‌ی کشاورزی موفق به توسعه‌ی کشت و زرع، شکار و گله‌داری ابتدایی شدند. دراویدی‌ها (مردم بومی جنوب هند) اولین تمدن هندوستان را ایجاد کردند که با نام تمدن رود سند شناخته می‌شود. ابزار سنگی بسیاری که از دوران «پارینه‌سنگی زیرین» باقی مانده‌اند در هندوستان کشف شده است. دو تمدن مختلف در این دوره به طور جدا از هم در هند تشکیل شد. در قسمت‌های شمالی کشور، تمدن ساوان و در نواحی جنوبی آن نیز تمدن مدرس شکل گرفت. در گجرات هند بناها و ظروف سفالی مربوط به دوران میان‌سنگی کشف شده که قدمتشان به قرون هفدهم و شانزدهم قبل از میلاد مسیح باز می‌گردد.

دوران ودایی (Vedic Period) : تمدن ودایی پس از تمدن رود سند آغاز شد که تا قرن پنجم پیش از میلاد نیز ادامه داشت. با این حال بسیاری از تاریخ‌شناسان معتقدند که حکاکی‌هایی که متعلق به دوران تمدن رود سند هستند، حاوی تصاویری از لباس سنتی زنان هندی یعنی «ساری» است که امکان ندارد مربوط به دوران سند باشد؛ همچنین نقش‌ونگارهایی از انسان‌هایی وجود دارد که به صورت چهار زانو و دست به سینه نشسته‌اند که نمادی از دوران ودایی است. این بدان معنا است که دوران ودایی پیش از تمامی ادوار تاریخ هندوستان است. تمدن ودایی اساس و بنیان مذهب هندوئیسم هند است. مجسمه‌ی Rig Veda که قدیمی‌ترین تندیس ودایی کشف شده است، حاوی عناصر زیادی از فرهنگ و زبان هندو-ایرانی است. دو حماسه‌ی بزرگ هندی به نام‌های رامایانا و مهابارتا که به زبان سانسکریت نگاشته شده، متعلق به دوره‌ی ودایی است. مهابارتا طولانی‌ترین شعر دست‌نوشته‌ی جهان به شمار می‌رود. محققان معتقدند که ۴ طبقه‌ی اجتماعی اصلی جوامع هند، طی دوره‌ی تمدن ودایی شکل گرفته است. دست‌نوشته‌های اوپانشاد و ودانتا بعدها در این دوره نوشته شدند و مرحله‌ی جدیدی از هندوئیسم را به عنوان مذهب و فرهنگ جامعه‌ی هند به تصویر کشیدند.

هندوستان، ۵۰۰ سال پیش از میلاد مسیح تا سال ۱۱۰۰ میلادی : در مقایسه با ادوار گذشته، نوشته‌های زیادی در دوران ماگدهی وجود داشته است. برای نمونه می‌توان به یادداشت‌های سفیر سلوکیان اشاره کرد که در دربار پادشاه هندی، چاندراگوپتا زندگی می‌کرده است. طی قرن ششم تا پنجم پیش از میلاد، اتحادی برتر به نام ماگدهی موفق شد نواحی شمال هند را از آن خود کند. یادگارهایی که از این زمان بر جای مانده، نشان از حاصلخیزی زمین ماگدهی دارد. در این دوره، سرزمین ماگدهی هند که به لحاظ مواد معدنی به ویژه فلزات بسیار غنی بود، شروع به دادوستد با دیگر نقاط کشور کرد. راجاگیرا پایتخت باستانی ماگدهی بود. در سال ۳۲۷ پیش از میلاد، اسکندر مقدونی موفق شد بخش‌هایی از شمال غربی هند را به تصرف خود در آورد. طبق منابع بودایی و جین که از آن دوران باقی مانده، اولین تلاش چاندراگوپتا برای تصاحب قدرت با شکست مواجه شد، اما پس از این که ارتش اصلی اسکندر هند را ترک کردند، چاندراگوپتا تمام تلاش خود را برای به دست آوردن تاج و تخت ماگدهی به کار بست. پس از او، شاه آشوکا بر سر قدرت آمد که امپراطوری موریا را بسیار قدرتمند کرد. پس از مذاهب بودایی و جین‌گرایی، توسعه و گسترش هندوئیسم در این دوره که با عنوان «عصر طلایی» هندوئیسم نیز شناخته می‌شود، بسیار آشکار بود. تلفیق مذهبی یکی از ویژگی‌های بارز توسعه‌ی فرهنگی جنوب هند در اوایل قرون وسطی است.

هندوستان، از سال ۱۱۰۰ تا ۱۸۵۸ میلادی : مهم‌ترین دوره‌ی کشورگشایی هند، مربوط به امپراطوری گورکانیان است. در قرن چهاردهم تا پانزدهم، سلسله‌ی تیموریان که ساکن نواحی آسیای مرکزی (ازبکستان) بودند، حضور خود در کل شبه‌قاره‌ی هند را توسعه دادند تا به ثروت پادشاهان هندی دست یابند. مشهورترین امپراطور مغول به نام اکبر، نه تنها فاتح سرزمین‌های جدید بود، بلکه از جمله مروجان اسلام نیز به شمار می‌رفت. البته با توجه به این که اکبر شاهزاده‌های هندو نیز داشت، تبعیت از دیگر ادیان را در هند ممنوع نکرد. طی دوران حکومت اکبر و پسرش، معماری سنتی هندی و ایرانی به بالاترین حد خود رسید.

راج بریتانیا : پس از نفوذ بریتانیا در قالب «کمپانی هند شرقی» به شبه‌قاره‌ی هند و در دست‌گیری تمامی جوانب سیاسی و اقتصادی آن، شورشی در سال ۱۸۵۷ بالا گرفت که به دست سربازان کمپانی هند شرقی بر علیه کارفرمایان خود انجام شد. بعد از اتمام شورش‌ها و ناآرامی‌ها، حکومت راج بریتانیا تحت حکمرانی بریتانیایی‌ها آغاز شد که سرتاسر هندوستان از غرب تا شرق بنگال را نیز در بر می‌گرفت.

استقلال، تجزیه و هند امروزی : پایان جنگ جهانی دوم، زمینه‌ی مناسب برای استعمارزدایی در کل دنیا را فراهم کرد که با جنبش‌های آزادی‌خواهانه‌ی هند تحت رهبری ماهاتما گاندی همزمان بود. در آگوست سال ۱۹۴۷، هندوستان مستقل و به دو بخش هند و پاکستان تقسیم شد. قرار بود هندوستان به دو بخش تقسیم شود که یکی از آن‌ها مختص مسلمانان و دیگری برای هندوها باشد. چیزی نگذشت که پاکستان، بنگال شرقی را در پی تحمیل سیاست زبانی از دست داد که خود به شکل‌گیری بنگلادش منجر شد. امروز، هند، پاکستان و بنگلادش در نقشه جدا از هم هستند که زمانی یک کشور متحد محسوب می‌شدند.

جزیره کیوشو سومین جزیره بزرگ ژاپن، به سبب داشتن فعالیت‌ زمین‌گرمایی زیاد، چشمه‌های آب گرم پرشماری را در خود جای داده است. مشهورترین چشمه‌های  آب گرم این جزیره که از شهرت جهانی برخوردارند در نزدیکی شهر «بپو» قرار دارند. این شهر دنج و کوچک بین خلیج دریای داخلی ژاپن و دو آتشفشان غیرفعال در ساحل شرقی جزیره کیوشو قرار گرفته است.بپو بیش از ۲۹۰۰ چشمه آب گرم دارد که این چشمه‌ها روزانه بیش از ۱۳۰ هزار تن آب داغ را از اعماق زمین به بیرون می‌ریزند. این شهر از حیث برخورداری از چشمه‌های آب گرم طبیعی، پس از  پارک ملی یلوستون آمریکا در جایگاه دوم جهان قرار دارد. بخاری که از چشمه‌های آب گرم این شهر به هوا برمی‌خیزد چنین می‌نماید که گویا تمام شهر دچار آتش‌سوزی شده است.در میان چشمه‌های آب گرم شهر بپو چشمه‌های داغ و پر بخاری که در زبان ژاپنی «جیگاکوس» یعنی «جهنم» نامیده می‌شوند از محبوبیت ویژه‌ای برخوردارند. بپو هشت جیگاکوس معروف دارد که به خاطر داشتن دمای بسیار بالا به حقیقت شبیه جهنم‌های کوچکی روی زمین هستند. دمای آب در این چشمه‌ها به ۵۰ تا ۹۹/۵ درجه سلسیوس می‌رسد، بنابراین نیازی نیست که یادآوری کنیم این چشمه‌ها عموما برای شنا یا آب‌تنی مناسب نیستند، اما در عین حال از پرطرفدارترین جاذبه‌های گردشگری ژاپن به‌حساب می‌آیند.چشمه‌های آب گرم پرشمار شهر بپو گذشته از بحث رونق دادن به صنعت گردشگری در این شهر، نقش مهمی در زندگی روزمره شهروندان ایفا می‌کنند. بخار برخاسته از این چشمه‌های طبیعی برای گرم کردن آب مورد استفاده قرار می‌گیرد که این آب از راه لوله‌کشی به خانه‌ها و صنایع دایر در شهر منتقل می‌شود. بخشی از گرمای حاصل از این چشمه‌های طبیعی برای پخت‌وپز در خانه و رستوران‌ها استفاده می‌شود. آب این چشمه‌ها نیز برای تحقیقات کشاورزی، تن درمانی و حمام تفریحی مورد استفاده قرار می‌گیرد. شکی نیست که شهر بپو بزرگ‌ترین تفریحگاه چشمه‌های آب گرم طبیعی در جهان شناخته می‌شود. در ادامه به معرفی چند نمونه از چشمه‌های معروف این شهر خواهیم پرداخت.

چینوکی جیگوکو : شگرف‌ترین چشمه آب گرم شهر بپو، چشمه «چینوکی جیگوکو» است که در زبان ژاپنی به معنی «جهنم تالاب خون» است. این چشمه به سبب رنگ قرمز روشنی که دارد به این نام شهرت یافته است. این رنگ براثر وجود دو عنصر اکسید آهن و اکسید منیزیم در آب چشمه نمایان شده است.

اومی جیگوکو : اومی جیگوکو یا «دریای جهنم» از این حیث به این نام خوانده می‌شود که آب آن به رنگ آبی لاجوردی است و زیبایی یک دریای بیکران را دارد. اما بازدیدکنندگان بایستی فکر آب‌تنی در این چشمه را از سر بیرون کنند چرا که حرارت آن به ۹۸ درجه سلسیوس می‌رسد. در باغ‌های وسیع حوالی این چشمه چند چشمه کوچک دیگر دیده می‌شود که آب آن‌ها به رنگ نارنجی است.یک تالاب آب گرم هم به رنگ زلال در محوطه باغ وجود دارد که اطراف آن را گل‌های نیلوفر آبی به شکل زیبایی پوشانده است. این گل‌ها دارای برگ‌های بزرگ و ضخیمی هستند که کودکان می‌توانند روی آن‌ها تاب‌بازی کنند. دکان‌های اطراف چشمه اومی جیگوکو انواع دسر و تخم‌مرغ‌ آب پز را که در آب همین چشمه جوشیده‌اند، برای فروش به بازدیدکنندگان عرضه می‌کنند.

اونیشی بوزو جیگوکو : چشمه «جهنم سر تراشیده‌ی راهب» به این دلیل بدین نام خوانده می‌شود که طبق گفته ژاپنی‌ها حباب‌های گِل شکل‌گرفته در این چشمه به سر تراشیده راهبان بودایی شباهت دارد. در کنار این چشمه یک حمام عمومی وجود دارد که دارای چندین استخر شنا است و گردشگران می‌توانند اوقات خوشی را در آنجا سپری کنند.

شیراکه جیگوکو : چشمه شیراکه جیگوکو یا «تالاب سفید جهنم» یک تالاب بزرگ است که آب آن به رنگ سفید شیری است. این رنگ در اثر ترکیب طبیعی عناصر اسید بوریک، نمک، سیلیکات سدیم و بی‌کربنات کلسیم در تالاب پدیدار شده است. در اطراف این چشمه آب، یک باغ زیبا و یک آکواریوم طبیعی قدیمی به چشم می‌خورد که ماهیان گوشت‌خوار «پیرانا» در آن پرورش داده می‌شوند. گردشگران در کنار این تالاب هیچ‌گاه دستشان را داخل آب فرو نمی‌برند.

کامادو جیگوکو : کامادو جیگوکو یا «جهنم قابلمه‌ای» دارای چندین تالاب آب گرم است. در ابتدای ورودی این چشمه، تندیس یک اهریمن قرمز رنگ دیده می‌شود که به قول ژاپنی‌ها نگهبان مجموعه است. در اینجا بازدیدکنندگان می‌توانند از آب خنک شده چشمه بنوشند، دست و پای‌ خود را در آب چشمه بشویند و از تنقلات خوشمزه‌ای که با حرارت آب چشمه پخته یا آب پز می‌شود میل کنند.

اونیاما جیگوکو : اونیاما جیگوکو یا «جهنم کوه شیطان» که با نام «جهنم کروکودیل‌ها» نیز شناخته می‌شود یکی از چشمه‌های آب گرم شهر دپو است که تعداد زیادی کروکودیل در آن پرورش داده می‌شود. تفریح هیجان‌انگیز گردشگران در کنار این چشمه غذا دادن به این جانوران همیشه گرسنه است.

یاما جیگوکو : چشمه «کوه جهنم» از چندین تالاب کوچک آب گرم تشکیل شده که بخار انبوهی روی همه آن‌ها را پوشانده است. نزدیک این چشمه یک باغ‌وحش کوچک وجود دارد که در آن حیوانات بزرگ جثه در قفس‌های کوچکی نگه‌داری می‌شوند.

تاتسوماکی جیگوکو : تاتسوماکی جیگوکو یا «جهنم آب گرم» از جمله چشمه‌های طبیعی شهر بپو است که هر ۳۰ تا ۴۰ دقیقه یک‌بار، حدود ۶ تا ۱۰ دقیقه آب‌فشانی می‌کند. ارتفاع آب فشان این چشمه به ۵۰ متر می‌رسد، اما تخته‌سنگی که بر فراز آن قرار گرفته نمی‌گذارد آب از ارتفاع مشخصی بالاتر برود. حکمت وجود این تخته‌سنگ در بالا سر آب فشان این است که از پاشیدن آب داغ به سراسر محوطه و روی گردشگران جلوگیری می‌کند.

بزرگترین سنگ طلای خالص جهان با حدود ۱۶۰۰ کیلو وزن در کشور برونئی قرار دارد و یکی از جاذبه های گردشگری این کشور است . مسئولان کشور برونئی برای محافظت از این سنگ بزرگ موقع ورود گردشگران از همراه داشتن هر گونه وسیله برای خراشیدن یا آسیب زدن بە این سنگ طلا جلوگیری میکنند.
برونئی کشوری نزدیک مالزی است که پادشاه آن با درآمدی حدود ۱۰۰ یورو در هر ثانیه (روزانه ۳۱ میلیارد تومان) ثروتمندترین حاکم جهان است. این کشور با مساحت ۷۶۵ کیلومترمربع دارای آب و هوایی استوایی با بارش فراوان است و ۲۶۴ هزار نفر جمعیت دارد. برونئی کشوری اسلامی در آسیای شرقی است و بر اساس اعلام سازمان اقتصاد جهانی در رتبه پنجم ثروتمندترین کشورهای دنیا قرار دارد.