محمدرضا پهلوی، آخرین پادشاه و حاکم سلطنت پهلوی بود که در دوران پادشاهی خود سه بار ازدواج کرد. نخستین ازدواج او با فوزیه فواد، شاهدخت مصری بود اما این ازدواج دوامی نداشت و چند سال بعد فوزیه به مصر بازگشت و این دو از هم طلاق گرفتند. ازدواج بعدی محمدرضا پهلوی با ثریا اسفندیاری، زنی زیبا و معروف به «ملکه‌ای با چشمان زمردین» بود. می گویند محمدرضا به ثریا علاقه بسیاری داشت و در نگاه اول هم از او بسیار خوشش آمد. این دو در نهایت در تاریخ ۲۳ بهمن سال ۱۳۲۹ خورشیدی به عقد یک دیگر درآمدند . لباس پیش رو، لباسی فوق العاده و منحصر به فرد است که ملکه مادر، تاج الملوک در عروسی محمدرضا و ثریا به تن داشت. وقتی به این لباس باشکوه نگاه می کنید، تزئیناتی چون سرمه دوزی و سنگ دوزی های جذابی به چشم می خورد که زیبایی لباس را دو چندان کرده اند. البته خاص بودن لباس تاج الملوک تنها به رو دوزی های لباس منحصر نمی شود و بخش حاشیه دنباله و دامنش نیز توجه را به خودش معطوف می کند. تمام حاشیه این دامن با ۵۰ دم پشمی قاقم دوخته شده که جذابیت متفاوتی را به لباس بخشیده است. خوب است بدانید که قاقم، نوعی راسو کوچک بوده که حدودا اندازه ای ۱۰ سانتی متری دارد. متأسفانه از طراح و خیاط این لباس اطلاعاتی در دست نیست. امروزه لباس تاج الملوک در کاخ موزه سعدآباد، کاخ شمس پهلوی و موزه پوشاک سلطنتی نگهداری می شود که همه روزه در طی ساعات ۹ تا ۱۷ می توانید به بازدید آن بروید.

عشایر جهت پوشاندن چهارپایان خصوصاً اسب و الاغ از این بافته استفاده می کنند. بافت جل شبیه به گلیم و بسیار ساده است . جهت بافت این محصول ساده و بدون نقش در گذشته از پشم استفاده می شد، ولی در حال حاضر بیشتر نخ پنبه ای به مصرف می رسد. بندرت دیده شده است که روی جل ها سوزندوزی هندسی انجام شود. این نوع جل از یک طرف دارای نقش و یک رویه است. جل از صنایع دستی جامعه عشایری است. جل بافته ای است از خامه سیاه و سفید که آن را در ابعاد مختلف می بافند و بر روی چهارپایان می اندازند تا هم بتوانند بر روی آنان بار قرار دهند و هم در مواقع بارندگی از خیس شدن چارپایان جلوگیری شود. جل را زنان عشایر با کوبیدن میخ های چوبی بر روی زمین و گذراندن تارهای پشمی از روی چوب ها و عبور دادن عرضی تارهای پشمی دیگر از لابلای تارهای طولی می بافند. این صنعت جنبه خود مصرفی دارد و جهت رفع احتیاجات خانوار به بافت آن اقدام می گردد.

جل ابزاری برای گرم نگه داشتن حیوانات : جل اسب یکی از دست بافته های زیبا و عشایری ایران است. جُـــل اسب هم نقشِ گرم نگاه داشتن و عرق گیر اسب را دارد و هم جنبه تزیینی و تشریفاتی که در مورد شتر، مورد تزیینی دارد. بدنه اصلی جُـــل، یک مستطیل است که دو دستک به آن وصل شده که این دستک ها، پشت اسب را می پوشاند. تفاوت جُــــل اسب با جُـــل شتر درآن است که جُل شتر بزرگتر از جُــل اسب می باشد و توسط دو قطعه پارچه به یکدیگر دوخته شده تا کوهان شتر از آن بیرون بماند. به طور کلی در بیشتر مناطق ایران جُل اسب و شتر با اشکال و تزیینـات گوناگون تولید می شود و به صورت گلیم، قالی، جاجیم، و سوزنی تهیه می گردد. عشایر آذربایجان، دشت مُغان، کُردهای خراسان، ترکمن ها، عشایر فارس، ورامین و ایل افشار هر کدام به گونه ای جُل را بافته و تزیین می کنند. بطور مثال در ترکمن صحرا، جُل از جنس پارچه و تکه دوزی ماهوتی و پنبــــه ای، با سوزندوزی های زیبایی تهیه می گردد. در ایلات کرمان، به صورت گلیم، نقوش سوزنی، شیریکی پیچ با تار و پود پشم و عشایر آذربایجان با تکنیک بافت جاجیم برای تولید جُل، استفاده می کنند.

ما قله قاف شنیده بودیم اما قلعه‌ قافه”‹ نشنیده بودیم که شنیدیم! روستای قلعه‌ قافه، پیشنهاد این هفته ماست که برای سفر به آن باید ابتدا به مینودشت بروید و بعد به سمت جنوب حرکت کنید و آنقدر در جاده سبز و جنگلی از حسن‌ کل و علی‌آباد و عروسک دروک و کوه کمر بگذرید و برسید به روستای قلعه‌ قافه. قلعه‌ قافه از توابع بخش مرکزی شهرستان مینودشت در استان گلستان است که در ۱۳۵ کیلومتری گرگان قرار دارد. این روستا از اطراف به کوه‏های آرام ذوالفقار در غرب، کوه کمر در شمال و کوه‏های گاورلی، اینجه‏سو و نرمدار محدود می‏شود. مردم این روستا آن طور که در کتاب گردشگری روستایی سازمان میراث فرهنگی و گردشگری نقل شده است اجداد خود را از بازماندگان حسن صباح می‌دانند و اگر از آنها معنای نام روستای شان را بپرسید می‌گویند «لانه سیمرغ». این روستا را از آن جهت قلعه‌ قافه نامیده‌اند که در منطقه‌ای کوهستانی با شیبی تند قرار دارد. اگر گذارتان به این منطقه بیفتد، می توانید در کنار رودخانه چلی‌چای که از وسط روستا می‌گذرد دست و پایی تر کنید و از طبیعتی که در کنار رودخانه به وجود آمده بهره ببرید. این رودخانه قلعه‌ قافه را به دو بخش بالا و پایین تقسیم می کند.

معماری روستای قلعه‌ قافه مثل بیشتر روستاهای دامنه ای، پلکانی است. یعنی شبیه به همان چیزی که در ماسوله گیلان دیده اید. خانه‌های این روستا یکرنگ و یک شکل هستند و از دور شبیه نقاشی ها به نظر می رسند… با کوچه‌های باریک و پیچ در پیچش که زیر سایه درختان آرمیده‌اند و تصویری شبیه کارت پستال ها به شما نمایش می دهند. خانه‏ های روستا معمولاً در دو طبقه و با سقف شیروانی و دیوارهای گلی ساخته شده‏ اند؛ طبقات پایین محل نگهداری دام و انباری و طبقه دوم سکونتگاه خانوار روستایی است. بسیاری از خانه‏ ها فاقد حیاط هستند و در ورودی آن‏ها به کوچه باز می‏شود. مصالح به کار رفته در آنها هم اغلب گل، کاهگل، چوب، خشت و سنگ است. چشمه‏ های متعدد گلو (گل‏ و آب)، بیرام (تأمین کننده آب شرب قلعه‌ قافه بالا) و چشمه‏ های نهر آب، بی‏بی زهرا و لش‏آب (تأمین کننده آب شرب قلعه‌ قافه پایین) و چشمه برات علی‏شاه، در داخل روستا قرار دارد که در سفر به قلعه‌ قافه می توانید از آنها دیدن کنید. اگر اهل کوهنوردی هم باشید، کوه‏های ماران، آرام ذوالفقار، اینجه سو، گاورلی و نرمدار که مانند حصاری روستای قلعه‌ قافه را در بر گرفته ‏اند فرصت خوبی برای یک گشت و گذار کوهستانی به شما می دهند. این ارتفاعات، از جنگل‏های درختان سوزنی برگ و پهن برگ و انواع گونه‏ های جنگلی مانند راش، بلوط و توسکا و همچنین مراتع غنی با انواع گل‏ها و گیاهان پوشیده شده‏اند و چشم‏ انداز ارتفاعات، حاشیه رودخانه و چشمه‏ ها، فضای دل‏ انگیزی برای اقامت شما پدید آورده ‏اند.