سمنان
سمنان
شهر سمنان مرکز استان سمنان و نیز مرکز شهرستان سمنان است. این شهر در جنوب رشته کوه البرز و شمال دشت کویر در راه تهران به خراسان قرار گرفته است. آب و هوای آن خشک و معتدل میباشد.
موقعیت جغرافیایی : این شهر در حد فاصل دو شهر دامغان و گرمسار در طول جغرافیایی ۵۳ درجه و ۲۳ دقیقه و عرض جغرافیایی ۳۵ درجه و ۳۴ دقیقه واقع شده و ارتفاع متوسط آن از سطح دریا ۱۱۳۰ متر است. همچنین فاصله آن تا تهران ۲۱۶ کیلومتر است و به راه آهن سراسری تهران_مشهد، متصل میباشد.شهر سمنان مرکز استان سمنان و نیز مرکز شهرستان سمنان است. این شهر در جنوب رشته کوه البرز و شمال دشت کویر در راه تهران به خراسان قرار گرفته است. آب و هوای آن خشک و معتدل میباشد.
مردم : جمعیت شهر سمنان بر اساس نتایج سرشماری سال ۱۳۸۵ خورشیدی، بالغ بر ۱۲۶٬۷۸۰ نفر بودهاست.(جمعیت شهرستان: ۱۹۱,۶۱۸ نفر) نژاد مردم سمنان آریایی است و به زبان سمنانی سخن میگویند. زبان سمنانی به علت ویژگی خاص خود مورد توجه دانشمندان و ایران شناسان بسیار قرار گرفته است. این زبان از زبانهای ایرانی شاخه شمال باختری است. ایرانشناسان زیادی چون پرفسور کریستن سن هوتوم سیندلر، ویلهلم لیکر، جرج مورگن و استایرن تحقیقات جامعی درباره زبان سمنانی انجام دادهاند. نکته قابل ذکر اینکه اگرچه زبان سمنانی هنوز هم توسط مردم سمنان تکلم میشود، اما نسل جدید سمنانیها با وجود فهمیدن آن به این زبان باستانی سخن نمیگویند. در این شهر درصد سواد بسیار بالا است و یکی از شهرهای معروف ایران در زمینه کاهش بیسوادی است. صنایع تولیدی دستی این شهر عبارتاند: از کرباس پارچههای پشمی، چادر شبهای پشمی و ابریشمی و پلاس نمد و قالی بافی.
آب و هوا : آب و هوای این شهر در تابستان گرم و در زمستان نسبتاً سرد میباشد. بارندگیهای این شهر در فصول سرد سال صورت میگیرد و میزان متوسط بارندگی سالانه آن ۱۴۰ میلیمتر میباشد. متوسط درجه حرارت سالانه ۷/۱۷ درجه سانتیگراد است و این در حالی است که حداکثر مطلق حرارت ۵/۴۴ درجه سانتیگراد و حداقل مطلق ۴/۶- درجه سانتیگراد گزارش شده است. همچنین متوسط تعداد روزهای یخبندان در طول سال در حدود ۴۸ روز میباشد.
وجه تسمیه : درباره وجه تسمیه نام سمنان که به این منطقه اطلاق میشود، عقیدهها و نظرهای گوناگونی رایج ومعمول است که به برخی از آنها اشاره میشود: در گذشتههای دور در محل آتشکده بزرگ هریس در کومش (سمنان) شهری عظیم با بت خانهای بزرگ با ساختمانی رفیع و با شکوه وجود داشته است. به همین علت احتمال میرود که مردم این سرزمین قبل از ظهور زرتشت، دارای مذهب «سمتی» یا «سمینه» بودهاند و بت خانه بزرگ آنان در محل سمنان فعلی واقع بوده است.
برخی دیگر بر این باورند که سمنان در اصل «سکنان» منسوب به طوایف سَکَهها میباشد و الف و نون آن نشانه نسبت و مکان است که در واژههای گیلان و غیره مشاهده میشود. عدهای دیگر از اهالی سمنان عقیده دارند که نام قدیم سمنان (سیم لام) بوده که بنای آن به دست دو نفر از فرزندان نوح پیغمبر به نامهای (سیم النبی) و (لام النبی) انجام گرفته که مقبره آنان در کوههای شمال شرقی سمنان در محلی موسوم به پیغمبران واقع است. بر این اساس کلمه (سیم لام) در اثر کثرت استعمال به مرور زمان به سمنان تبدیل شده است. برخی نیز افسانه بنای اولیه را به دو هزار سال قبل از میلاد مسیح به دستور تهمورث دیوبند نسبت داده اند. در آن زمان شهر را به سمینا نام گذاری نمودهاند که به مررو زمان به سمنان تغییر یافته است. روایت دیگر حاکی از این است که نام قدیم سمنان در زبان محلی «سه مه نان» بوده و منظور ساکنان آن این بوده است که محصولات کشاورزی این منطقه نان و آذوقه اهالی را بیش از سه ماه تأمین نمیکند. بعدها به مرور زمان «سه مه نان» به سمنان تغییر یافته است. به هر حال آن چنان که از منابع و کتب تاریخی استنباط میشود سمنان یکی از مناطق کهن و قدیمی ایران است که در درازای تاریخ فراز و نشیبهای زیادی را پشت سر گذاشته است.
جاذبه های گردشگری سمنان : قله های نیزوا – قدمگاه – نرو ارم – سیاهکوه مرغک و فیل کوه – چشمه معدنی تلخاب ، شورآب ، نمک دره – چشمه های آب مراد – آب قولنج – آب گرم و آب سرد سمنان – چشمه شیخ چشمه سر شهمیرزاد – چشمه روزیه – چشمه هوا خورسو – چشمه جوین – چشمه امام زاده زید – چشمه امام زاده عبدالله – پارک جنگلی سوکان – پارک جنگلی کومش – پارک جنگلی محلات – غار دربند- منطقه حفاظت شده پرور – قلعه سارو- قلعه کوش مغان – قلعه لاسگرد قلعه پاچنار حمام پهنه و گرمابه حضرت – حمام ناسار – حمام قلی – حمام نخست – آب انبار سرخه – آب انبار ناسار – آب انبار کارخانه – آب انبار کهنه دژ – آب انبار توکلی – برج چهل دختران – تپه ناسار- کاروان سرای شاه عباسی – کاروان سرای لاسگرد – کاروان سرای شاه سلیمانی و شیخ علاءالدوله – دروازه ارگ – ارگ علاء – مدرسه حاج فتحعلی بیگ – مدرسه صادق خان – آتشگاه سمنان – دارالحکومه سمنان – یخدان آتشگاه
قدم زنی در عصر اشکانی!
اگر اهل گشت و گذار در بناهای تاریخی و شهرهای باستانی هستید، تماشای دامغان را از دست ندهید. سرزمینی که به عقیده تاریخ نگاران، در سده چهارم پیش از میلاد با سکونت جمعی از مردم مغان در مسیر رودخانه چشمه علی به ده مغان معروف شد و بعد از مدتی به دامغان تغییر نام داد. شاید برایتان جالب باشد که بدانید دامغان پیش از میلاد مسیح آنقدر عظمت داشته که اشک سوم و تیرداد اشکانی در سال ۲۴۹ قبل از میلاد آن را پایتخت خود قرار داده بودند. این شهر تا قرن اول میلادی اهمیت خود را حفظ کرد و همچنان مرکز ایالت بزرگ قومس بود و در طول دوران رفته رفته تبدیل به زنده ترین موزه تاریخ ایران شد که در هر گوشه آن، بخشی از تاریخ کهن کشور به چشم می خورد.
از ناری خانه؛ تا تاری خانه : اگر گذارتان به دامغان افتاد، مسجد تاریخانه این شهر را از دست ندهید. مسجدی که در جنوب شرقی دامغان قرار گرفته و نه تنها یکی از بهترین نمونههای مساجد نخستین ایرانی است، بلکه از قدیمیترین بناهای پس از اسلام هم به شمار می رود. مسجد تاریخانه، با تمام سادگی اش، یکی از گیرا ترین بناهای باستانی ایران است که احساس شکوه و زیبایی تمام تاریخ را با اولین نگاه در چشم شما می ریزد. بنایی که خیلی از معماران ایرانی معتقدند با شکوهترین بناهای اسلامی به شمار می رود. درباره وجه تسمیه این مسجد می گویند که تاری به معنای خداست و تاریخانه یعنی خدای خانه. هر چند در این باره نظرات مختلفی وجود دارد که به ورود اعراب به ایران بر می گردد. بر این اساس، گفته می شود که مسجد تاریخانه در گذشته آتشکده بوده و پس از تسلط اعراب، آن را ناریخانه خواندهاند و سپس به تاریخانه معروف شده است. زمان ساخت بنای اولیه تاریخانه هم روایت های مختلفی دارد. نویسنده مرآه البلدان، دستور ساخت تاریخانه را به امیرالمؤمنین علی(ع) نسبت داده و آندره گدار، تاریخ ساخت این بنا را اواسط قرن دوم هجری ذکر کرده است. آرتور پوپ، زمان ساخت این مسجد را بین سالهای ۱۳۰ تا ۱۷۰ هجری دانسته و محمد کریم پیرنیا – معمار و محقق ایرانی- تاریخ ساخت آن را حدود سال ۱۵۰ هجری میداند. در دوره سلجوقی، مناره دایرهشکل دیگری ساخته شده که کتیبهای به خط کوفی از آیات قرآنی روی آن دیده می شود و علاوه بر این، نام بانی آن، بختیار، فرزند محمد در تاریخ ۴۲۰ هجری هم دیده می شود .
مسجد تاریخانه دامغان، یکی از قدیمی ترین ساختمانهایی است که به سبک خراسانی ساخته شده است. این بنا به شدت تحت تأثیر معماری ساسانی و ساختمانها و کاخهای سروستان و فیروزآباد قرار دارد با این حال، بنای امروزی مسجد تاریخانه، دقیقا همان چیزی نیست که بنیانگذاران اولیه آن در نظر داشتند. ظاهرا در قرن سیزدهم هجری قمری، تنها چند ستون از این بنا باقی مانده بود که میرزا آقا عاملی، از وعاظ دامغانی، با کمک مالی مردم، تصمیم به بازسازی طاقهای مسجد می گیرد. اما در زمان بازسازی این مسجد به جای طاقهای بیضی شکل اصلی آن که اغلب فرو ریخته بودند، طاقهای نوکتیز جناغی بنا شدند و صورت کلی بنا را تغییر دادند. هر چند که در بخشهایی از بنا، نمونههایی از طاقهای بیضوی اولیه هنوز هم به چشم میخورد که نشان دهنده اصالت معماری بنا است. طرح اصلی این بنا به سبک صحن مرکزی است؛ یعنی یک صحن بزرگ تقریبا چهارگوش در میانه و در گرداگرد آن رواقهایی با طاق ضربی روی ستونهای مدور. به این ترتیب، ۲۲ دهانه طاق به صحن باز میشود. در سمت چپ بنا، نمای سه بعدی از کاخ سروستان به چشم میخورد و در سمت راست، نمایی از فضای شبستان جنوبی. برای نگهداری طاقها، ستونهای عظیمی از آجر بر پا شده که اگر دقت کنید می بینید که با قوسهایی به همدیگر و به دیوار وصل شدهاند. بر روی این قوسها هم دیواری به بلندی یک متر ساخته اند و بعد، طاقی گهوارهای را بر آن سوار کردهاند. برای حفظ تعادل و اتصال محکم قوسها به ستون، از قطعات چوب استفاده شده است. دهانه طاقی که در مرکز رواق به سمت قبله قرار میگرفته، از دهانههای دیگر عریضتر و بلندتر ساخته شده و بیانگر مراحل اولیه شکلگیری ایوان در مساجد شبستانی ایران است. به این ترتیب، علاوه بر تداوم سنت معماری دوره ساسانی، به مرکز جایی که محراب و منبر در آن قرار دارد، اهمیت خاصی شده است. شاید برایتان جالب باشد اگر بدانید که مسجد تاریخانه دامغان، جزء اولین مساجد ایران است که در آن، مناره ساخته شده است. در بخش غربی مسجد، بناهای دیگری می بینید که اگرچه امروز به طور کامل از بین رفتهاند، اما بقایای آنها قابل تشخیص است. درست مثل مناره ای با مقطع چهارگوش… می گویند ساخت این مناره میتواند به تأثیر از مناره مساجد عراق باشد، هرچند ممکن است آنها خود از معماری دوره ساسانی تأثیر پذیرفته باشند. اما در کنار این مناره، در دوره سلجوقی، مناره دایرهشکل دیگری ساخته شده که کتیبهای به خط کوفی از آیات قرآنی روی آن دیده می شود و علاوه بر این، نام بانی آن، بختیار، فرزند محمد در تاریخ ۴۲۰ هجری هم دیده می شود. روی این مناره، تزیینات آجری بسیار زیبایی دیده می شود که سبک و سیاق سلجوقیان را به خوبی در آن می توان دید.
دومین پارک طبیعی جهان در ایران
در جنوب شرقی شاهرود، منطقه ای حفاظت شده قرار دارد که مردم منطقه فکر می کنند همان توران داستان های شاهنامه و تاریخ اساطیری ایران است که حالا دست به دست چرخیده و به سکونت آنها رسیده است؛ پارک ملی خارتوران که با تنوع گونه های جانوری و گیاهی و حضور یوزپلنگ آسیایی و گورخر ایرانی معروف شده و یکی از جاذبه های طبیعی ایران به شمار می رود.
خارتوران در یک نگاه : خارتوران (یا توران) در جنوب شرقی شهرستان شاهرود و جنوب جاده تهران ـ مشهد قرار دارد. مساحت کل مجموعه حدود یک میلیون و ۴۷۰ هزار هکتار (۱۴۷۰۰ کیلومتر مربع) است که حدود ۷۵ درصد آن منطقه حفاظت شده، ۱۷ درصد پناهگاه حیات وحش و ۸ درصدش پارک ملی است. توران پس از پناهگاه حیات وحش نایبندان در طبس لقب دومین مجموعه حفاظت شده وسیع ایران را با خود یدک می کشد؛ منطقه ای که از ۳ دشت بسیار وسیع تشکیل شده است. در واقع ۳رشته کوهی که شامل قله ۲۲۸۱ متری شترکوه در غرب، ۲۲۶۵ متری قلعه بالا در شمال غرب و ۲۴۱۱ متری پیغمبر می شود. یک منطقه حدود ۲۰۰هزار هکتاری ماسه ای هم شامل شن های روان و منطقه وسیعی از اراضی بایر و یک رودخانه آب شور به نام کال شور خارتوران در شرق این ناحیه قرار دارند. به همین دلیل برخی از منابع، این مجموعه را پس از پارک ملی سرنگتی در تانزانیا دومین ذخیره گاه طبیعی زیست کره یونسکو از نظر وسعت به شمار می آورند! بد نیست بدانید که ذخیره گاه ها به مناطق حفاظت شده ای گفته می شود که از طرف یونسکو تحت پوشش دفتر شورای هماهنگی بین المللی برنامه انسان و کره مسکون(MAB) قرار دارند و هدف اصلی تعیین این ذخیره گاه ها ایجاد زمینه علمی مناسب در راستای هماهنگی بین کشورها و تبادل دانش علمی به منظور جلوگیری از کاهش روند رو به نابودی تنوع زیستی است. خارتوران در کنار منطقه حفاظت شده بهرام گور در استان فارس آخرین پناهگاه گورخر است. حیوانی که در گذشته های دور تقریبا در دو سوم خاک ایران و چند کشور همسایه زندگی می کرد
گونه های جانوری : در خارتوران مجموعا ۴۱ گونه پستاندار، ۱۶۷ گونه پرنده، ۴۲ گونه خزنده و ۲ گونه دوزیست شناسایی شده اند که شاخص ترین آنها همان یوزپلنگ آسیایی و گورخر ایرانی هستند. خارتوران در کنار منطقه حفاظت شده بهرام گور در استان فارس آخرین پناهگاه گورخر است. حیوانی که در گذشته های دور تقریبا در دو سوم خاک ایران و چند کشور همسایه زندگی می کرد. در سال ۱۳۵۶ جمعیت گورخر در کل ایران حدود ۶هزار رأس و در خارتوران بیش از ۲هزار رأس سر شماری شده بود، اما در سال ۱۳۸۹ اداره محیط زیست استان سمنان جمعیت آن را ۱۴۹ رأس اعلام کرده است. خارتوران همچنین احتمالا بیشترین تعداد یوزپلنگ را هم بین مناطق مختلف ایران در خود جای داده است. به جز اینها غزال ایرانی (آهو)، جبیر، پلنگ ایرانی، سیاه گوش، گوسفند وحشی، بز وحشی، گربه شنی، گربه دشتی، گربه پالاس (از انواع بسیار نادر گربه سانان)، کفتار راه راه، گرگ، شغال، روباه قرمز و شاه روباه از پستانداران شاخص این ناحیه هستند. از پرندگان پارک هم می توان به هوبره، کبک، تیهو، بلدرچین، چاخ لق، کبوتر چاهی، قمری، دم جنبانک ابلق، سبزه قبای هندی، باقرقره، سهره سبز، سهره صورتی، چکاوک کاکلی، سنگ چشم دم سرخ، انواع گنجشک، اردک بلوطی و حواصیل و انواع پرندگان شکاری مانند بحری، دلیجه، عقاب طلایی، عقاب دشتی، شاه بوف، مرغ حق، دال، کرکس مصری، قرقی و انوع سارگپه اشاره کرد. این منطقه از بهترین زیستگاه های زاغ بور نیز به شمار می رود. زاغ بور تنها پرنده بومی و انحصاری ایران است که در کنار بوته های قیچ زندگی می کند. از خزندگان خارتوران هم به جز انواع سوسمار و آگاما می توان به بزمجه بیابانی که طول آن به یک و نیم متر می رسد، لاک پشت مهمیزدار، کفچه مار، افعی شاخ دار، مار زنگی و انواع مارهای جعفری اشاره کرد.
از ساسانیان تا امروز : در منطقه شمال غربی خارتوران بقایای یک شهر سوخته کشف شده است. در بخش های جنوبی هم ابزار آلات فلزی متعددی یافت شده اند که باستان شناسان آن ها را متعلق به دوران بعد از اسلام می دانند. ظروف سفالی و یافته های باستانی دیگر در منطقه نشان می دهد که قدمت تاریخی خارتوران به دوران ساسانیان می رسد.
دیدار با آرامگاه پیر علمدار – سمنان
اگر اهل تماشای بناهای تاریخی هستید و عادت دارید از گلچین تاریخی های هر شهر دیدن کنید، پیشنهاد می کنیم یک سفر کوتاه به سمنان داشته باشید تا بتوانید آرامگاه پیر علمدار را در این استان و در شرق شهر دامغان ببینید. آرامگاهی که در محله خوریا نزدیک مسجد جامع و مدرسه حاج فتحعلی بیگ قرار دارد و در آن محمد بن ابراهیم پدر ابو حرب بختیار ملقب به پیر علمدار، حاکم ایالت قومس به سلطنت محمد غزنوی دفن شده است .آرامگاه پیر علمدار از جمله بناهای تاریخی شهر دامغان است که به برج معروف شده و یکی از بهترین نمونههای معماری آرامگاهی است. تاریخ ساخت آرامگاه را به سال ۴۱۷ قمری نسبت می دهند اما این آرامگاه در سال ۱۳۱۰ توسط وزارت فرهنگ و هنر با شماره ۷۹ در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسید. چشمگیرترین بخش آرامگاه را روی نوار حاشیه قوس سردر، خواهید دید. یعنی کتیبههایی تزئینی که روی آنها بقایای نوشتههایی با گچبری زیبا قابل تشخیص هستند . ورودی آرامگاه یک قاب مستطیل شکل است که سردر و ستونهایی پیل پا مانند آن را دربرگرفتهاند. اولین چیزی که در آرامگاه پیر علمدار توجه تان را جلب خواهد کرد، کتیبهای است که به خط کوفی نوشته شده.
این کتیبه به جا مانده از ایوانی مقرنس است که در گذشته در اطراف آن کتیبه ای از گچ بوده ولی اکنون از آن ایوان فقط کتیبه ای به چشم می خورد که رویش نوشته شده:
بسم الله الرحمن الرحیم امر ببنا هذاالمسجد الشرف المولی المعظم خلیفه العرب والعجم سلطان قضاه الشرق کافل مصالح الخلق والدین عمل حاجی بن الحسین البنا الدامغانی غفرالله له.بعد از آن، چشمگیرترین بخش آرامگاه را روی نوار حاشیه قوس سردر، خواهید دید. یعنی کتیبههایی تزئینی که روی آنها بقایای نوشتههایی با گچبری زیبا قابل تشخیص هستند. بخش بالای برج شامل ۷ نوار با تزئینات زیبای آجر تراش و یک کتیبه تسمهای است که دورتا دور پیکره برج را فراگرفتهاند.نگارههایی که در گوشه و کنار آرامگاه به چشم می خورند، به دو روش هندسی و دوردار کار شدهاند. بدنه استوانهای برج این آرامگاه دو بخش دارد. قسمت پایین که حدود نیمی از ارتفاع کلی برج را دربرمیگیرد، آجرکاری ظریف و ساده بدون بندکشی دارد و در این بخش فقط دروازه ورودی بنا جا گرفته که با تزئینات خود یکنواختی سطح برج را تغییر میدهد.نمای خارجی آرامگاه با گنبد مدور آجری کمخیز آن از نمونههای ارزشمند معماری آغاز قرن پنجم هجری قمری ایران به شمار میرود. ارتفاع گنبد این مقبره ۱۳ متر، قطر داخلی آن چهار و نیم متر است. همچنین این بنا در فضای داخل و خارج، طرحی دایره شکل دارد. درگاه ورودی آن هم در جنوب غربی رو به سوی مسجد و صحن است.
جنگل ابر شاهرود
جنگل ابر یکی از دست نخورده ترین جنگل های ایران واقع در ۵۰ کیلومتری شمال شرق شاهرود و در مسیر جاده شاهرود به آزادشهر استان گلستان قرار دارد که زیبایی آن چیزی فراتر از یک جنگل است چون یک اقیانوس ابر اضافه تر از جنگل های شمال و شمال غرب دارد این جنگل در استان سمنان و در نزدیکی روستای ابر واقع شده و تقریبا مرز سمنان و گلستان است . جایی که ضخامت کوه های البرز کاسته میشود و ابرهای گرفتار در پشت این دیواره از لابه لای دره ها به سمت جنوب سرازیر میشود . به همین خاطر تقریبا از بعد ازظهر تا نیمه های شب با سرد شدن هوا چنان مینماید که جنگل به روی ابرها سوار شده است . دید کاملا محدود و شب بسیار سرد می شود ، این اتفاق منطقه ابر را دگرگون کرده و آب و هوایی متفاوت از سراسر سمنان به آن داده است . با ۲۰ دقیقه رانندگی در این منطقه می شود از پوشش انبوه جنگل و سرمای استخوان سوز به پوشش کویر رسید . این تناقض و آغشته بودن به ابر دلیل شهرت رویایی بودن جنگل ابر بین طبیعت گردان است . مناطق ابتدایی جنگل ابر ییلاق چوپانان گلستانی است اما در عمق جنگل اثری از انسان دیده نمی شود . معمولا روزها در این مکان هوا آفتابی و مطبوع است اما ۳-۴ ساعت مانده به غروب با کاهش دما ابرها به جنگل سرازیر می شوند و منظره ای رویایی به وجود می آید و این تغییر تا صبحه روز بعد ادامه داشته و کم کم دوباره هوا صاف می شود . فصل تابستان بهترین فصل سفر به جنگل ابر است . ارتفاع زیاد جنگل از سطح دریا پایین بودن ، درجه حرارت در فصل گرما و وجود چشمه سارهای فراوان و پوشش جنگلی متنوع از شاخصه های مهم جنگل ابر است . این منطقه امروزه یکی از مهمترین گردشگاه های زیبای استان سمنان و حتی کشور عزیزمان ایران محسوب می شود .