اگر دوست دارید تنها بندر اقیانوسی ایران را ببینید باید سری به استان سیستان و بلوچستان و شهر چابهار بزنید.  این شهر در کرانه دریای عمان و اقیانوس هند قرار گرفته و لنگرگاه آن قابلیت پهلوگیری کشتی‌های اقیانوس پیما را دارد و از مناطق آزاد بازرگانی ایران است. چابهار گرم‌ترین نقطه کشور در زمستان و خنک‌ترین بندر جنوبی ایران در تابستان است. در این شهر بهاری جاذبه‌های طبیعی بسیاری پیدا خواهید کرد و مطمئنا شگفت‌زده خواهید شد . گل‌افشان یکی از شگفت‌انگیزترین پدیده‌های ژئوتوریسمی است که زمین شناسان و دوستداران طبیعت خیلی به آن علاقه دارند. اگر می‌خواهید معروف‌ترین گل‌افشان ایران را ببینید باید سری به منطقه تنگ در سیستان و بلوچستان بزنید. یعنی در ۹۵کیلومتری غرب بندر کنارک وارد دشت کهیر می‌شوید.نرسیده به روستای تنگ این گل‌افشان را می‌بینید که در زمینی مسطح قرار گرفته و شامل ۳ تپه کوچک گل‌افشان است. مردم به زبان محلی به این پدیده «ناف دریا» یا «بولوبولو» می‌گویند. گل‌افشان چابهار منشا تکتونیکی دارد و از نوع سرد است یعنی آتشفشان در پیدایش آن نقشی نداشته است. رسوب‌گذاری سریع گل و سیال ماندن آب‌های درون آن همراه فشار وارده از پایین موجب می‌شود که آب و گل با گاز به بیرون پرتاب شود و منظره عجیبی را رقم بزند.در بلندای این تپه‌ها، دهانه‌هایی به قطر چند‌سانتی‌متر وجود دارد که از دهانه گل‌افشان فعال گل خاکستری به‌صورت متناوب خارج می‌شود و از دامنه‌ها پایین می‌آید. دوره تناوب این پدیده زیبا،۱۰ تا ۱۵‌دقیقه است که با لرزش خاک اتفاق می‌افتد و هنگام خروج گل صدایی شبیه شلیک هم شنیده می‌شود. این منطقه کاملا کویری است و هیچ گیاهی در آن دیده نمی‌شود؛ حتی یک بوته خار!

بیدام بخورید : درخت (لوز یا گارون زنگی) نام درختی گرمسیری با میوه‌ای به نام بیدام است که در استان‌های ساحلی جنوب ایران می‌روید و شکوفه‌های زیبایی دارد. این میوه نخست سبزرنگ و کال است، سپس به رنگ قرمز مایل به قهو‌ه‌ای در می‌آید. حالا که تا چابهار آمده‌اید حیف است طعم متفاوت بیدام را نچشید. بادام محلی چابهار یا بیدام شبیه بادام خودمان است. البته وقتی که هنوز بادام پوست سبز داشته و پوستش هم شکل و رنگ میوه شبرنگ را دارد. بیدام مغز بزرگی دارد ولی لازم نیست مثل بادام آن را بشکنید و مغزش را بخورید. بیدام را باید با پوستش بخورید و کمی طعم گس داشته، هسته بزرگ لیف پوشیده آن هم مغز خوراکی دارد.در ۱۵ کیلومتری چابهار، در مسیر جاده ساحلی چابهار به گواتر، تنگه‌ای صخره‌ای مشرف به دره‌ای سرسبز و زیبا قرار دارد که از بالای آن روستای لیپار در میان سبزه‌زارها پیداست. در میان ۲ کوه که فاصله چندانی با هم ندارند، آب‌بندی ایجاد شده که آب‌های سرگردان اطراف را در خود جمع کرده و به آبگیری به طول ۱۴ کیلومتر تبدیل شده است. این دریاچه کوچک به‌دلیل رنگ خاک منطقه، صورتی به‌نظر می‌رسد و به همین دلیل به دریاچه (صورتی لیپار)معروف است. در این آبگیر زیبا انواع بوته‌ها و درختچه‌ها، منطقه‌ای بکر با اکوسیستم خاصی را به‌وجود آورده‌اند. ماهی‌های کوچک زیادی هم در آب هستند که حتی روی قایق‌ها هم می‌پرند. برای نزدیک‌شدن به آب آن دقت کنید چون کناره‌های دریاچه حالت باتلاق گونه دارد و ممکن است شما را پایین بکشد . با این‌که کوه‌های مینیاتوری فاصله زیادی تا دریا دارد می‌توانید گوش‌ماهی‌های زیادی را آنجا پیدا کنید. فسیل‌های صدف هم در این کوه‌ها زیبایی منحصر به فردی دارند که نشان می‌دهد این منطقه هزاران سال قبل زیر آب بوده است .

کوه‌های مریخی : حدود ۴۰ تا ۵۰ کیلومتر بعد از چابهار به سمت بندر گواتر، کوه‌هایی در سمت چپ جاده دیده می‌شود که به کوه‌های مینیاتوری معروف‌ هستند. کوه‌های مینیاتوری مناظری از کوه‌های کره ماه را تداعی می‌کنند و به‌دلیل شکل غیرطبیعی که دارند بومیان منطقه به آن‌ها کوه‌های مریخی می‌گویند. رنگ این کوه‌ها بین طوسی و سفید و جنس آن زبر و آهکی است.با این‌که کوه‌های مینیاتوری فاصله زیادی تا دریا دارد می‌توانید گوش‌ماهی‌های زیادی را آنجا پیدا کنید. فسیل‌های صدف هم در این کوه‌ها زیبایی منحصر به فردی دارند که نشان می‌دهد این منطقه هزاران سال قبل زیر آب بوده است. شیارها و تراش‌های زیبای این کوه‌ها هیچ‌گونه پوشش گیاهی ندارد. سعی کنید صبح زود یا عصر برای دیدن کوه‌ها بروید چون سایه‌ای پیدا نمی‌شود.