از زمانی که تی تی خانم، عمه یکی از شاهان صفوی، تصمیم گرفت کاروانسرای زیبایی به نام خود بنا کند، بنیان یکی از قدیمی ترین بناهای سیاهکل گذاشته شد. بنایی سنگی و آجری که تاریخ ساخت آن به دوران صفویه بر می گردد و اگر گذارتان به آن بیفتد، می توانید ساختمانی از سنگ رودخانه ای، آجر و ملات گچ و ساروج را ببینید که ورود شما را به یک حیاط مرکزی، یک گذرگاه هشتی و دو ایوان کوتاه خوشامد می گویند. با این حال، تا همین چند سال پیش، مردم محلی بنای کاروانسرا را تبدیل به طویله کرده بودند و حیاط آن را باغچه! تا زمانی که پای میراث فرهنگی به ماجرا باز شد و این بنا را با شماره ثبت ملی ۱۷۸۴ در فهرست آثار ملی ایران ثبت کرد. کاروانسرای باستانی تی تی را باید در شهرستان سیاهکل و در مسیر راه کاروانی دیلمان به لاهیجان، بر سر دوراهی رودخانه باباکوه و میثم ‌رود ببینید. جایی درست در ۱۰ کیلومتری جاده سیاهکل به دیلمان و بر پای تپه ای نسبتا بلند و سرسبز که در گذشته راه اصلی کاروان رو از لاهیجان به دیلمان و طالقان بوده است. تی تی در زبان گیلکی به معنی شکوفه است و بنابراین تی تی کاروانسرا، کاروانسرای شکوفه معنی می دهد. ساخت این کاروانسرا، آن هم در روزهایی که کاروانسراهای کمی در شمال کشور ساخته می شد، گوشه ای از اهمیت مسیر عبوری سیاهکل را روایت می کند. روایتی که البته این روزها ناقص و ناتمام باقی مانده است.

بُروجـِن یکی از شهر‌های استان چهارمحال و بختیاری ایران است. بروجن در بخش مرکزی شهرستان بروجن واقع است. جمعیت این شهر بر اساس آمار سال ۱۳۸۵ برابر با ۴۹٬۰۷۷ نفر بوده است. از بروجن همواره به عنوان یکی از سردترین شهرهای کشور در گزارشات هواشناسی نام برده می‌شود در عرض جغرافیایی(۵۱ درجه و ۱۸ دقیقه شرقی) و طول جغرافیایی (۳۲ درجه شمالی) قرار دارد. ارتفاع این شهرستان از سطح متوسط دریا ۲۱۹۷ متر است.از لحاظ اقلیمی دارای شرایط نیمه مرطوب با تابستان معتدل و زمستان بسیار سرد می‌باشد. تعداد روزهای یخبندان در حدود ۱۲۲ روزدر سال می‌باشد. حداقل مطلق دمای این ایستگاه به ۲۷- درجه می‌رسد و حداکثر مطلق دمای مشاهد شده به ۳۶ درجه سانتیگراد بالغ گردیده است. بارش سالانه این ایستگاه بطور متوسط به ۲۴۳ میلیمتر بالغ می‌گردد و دارای دو فصل خشک و مرطوب است. فصل خشک آن از خرداد تا شهریور ادامه دارد و فصل مرطوب آن از مهر ماه آغاز و تا اردیبهشت ادامه دارد. در مجموع بارش فصل زمستان به ۴۴ درصد و پاییز به ۳۲ درصد و بهار به ۲۴ درصد می‌رسد و تابستان ۱ در صد بارش را داراست. بروجن یکی از مرتفع ترین شهرهای کشور است که این خصیصه بروجن را از جهت محیط زیست حیوانی و گیاهی بسیار غنی و پر جاذبه نموده‌است. تاریخ دقیق اسکان در این مکان مشخص نیست، هرچند قدیمی ترین تاریخ مسجل برای بروجن را می‌توان بر اساس سنگ مزاری که چندی پیش در این شهرستان با تاریخ فوت متوفی به سنه ۱۰۰۴ هجری قمری یافت شده محاسبه کرد. تاریخ مرکزیت جمعیت به حدی که بتوان آن را شهر نامید به زمان نهضت مشروطیت وتجمع بختیاریهادراین شهربرای فتح اصفهان وتهران می‌رسد. رشد جمعیت بروجن از دهه‌های سوم و چهارم قرن حاضر آغاز شده و با توجه به موقعیت جغرافیایی آن که در محدوده تلاقی سه استان فارس واصفهان و چهارمحال بختیاری وسه ایل بزرگ بختیاری قشقایی و بویر احمد قرار گرفته از زمینه بسیار مناسبی برای توسعه برخوردار است. خصوصا اینکه یکی از شهرهای اصلی در مسیر ترانزیتی خوزستان به اصفهان نیز محسوب می‌شود. مردم شهر بروجن به زبان فارسی و بختیاری تکلم می‌کنند و در قدیم لهجه ای مخصوص به این شهر هم وجود داشته که چند شاعر محلی هم به این گویش اشعاری سروده و می سرایند و این لهجه را به طور کامل، تنها در همان اشعار می‌توان یافت و لهجه مردم با آن متفاوت می‌باشد . داراب افسربختیاری شاعرشهیر زاده این شهرستان است و چشمه سیاه سرد و تالاب چغاخوروآداب ورسوم اصیل بختیاریها ازجاذبه‌های گردشگری این مناطق به شمار میآید قالیهای پشم یلمه‌ای و قالی وقالیچه‌های بختیاری بروجن بسیار مشهور است. در گذشته نیز گیوه این شهرستان شهرت کشوری داشته‌است.یکی از دانشمندان این شهر مهدی منصوری بروجنی است که در حال حاضر در صنعت پتروشیمی مشغول است

سوابق تاریخی

استان چهارمحال و بختیاری در جنوب شرقی ایران واقع شده است(البته صحیح جنوب غربی است) ساکنان استان چهارمحال و بختیاری کلاً به دو گروه یکجانشین و کوچ نشین تقسیم می شوند . بنابراین در یک نگرش کلی به جمعیت استان می توان مجموع ساکنان آن را به سه گروه زیر تقسیم کرد :

الف – روستائیانی که اصولاً یا جزو عشایر نیستند یا از عشایر اسکان یافته هستند و بیشتر به مشاغلی نظیر کشاورزی ، دامداری و بافت قالی اشتغال دارند .

ب – شهرنشینانی که از عشایر و روستائیان سابق منطقه مهاجران سایر نقاط تشکیل شده اند و بیشتر به امور اداری و خدماتی اشتغال دارند .

ج – عشایری که هنوز دارای زندگی متحرک هستند و لااقل سالی دوبار جابه جا می شوند و به اصطلاح ییلاق و قشلاق می کنند .

استان چهارمحال و بختیاری به علت شرایط جغرافیایی خاص خود و قرار گرفتن در منطقه ای کوهستانی و سردسیر ، همواره از شرایط مساعدی برای تولید فرش دستباف برخوردار بوده است و تولید فرش نسبت به سایر صنایع دستی از اهمیت بیشتری برخوردار است و قالی عمده ترین صنعت دستی استان چهارمحال و بختیاری است که در درجه اول در روستاها ، بعد در بین عشایر اسکان یافته و دست آخر در شهرها رواج کامل دارد . قالی از وسایل لوکس زندگی عشایر محسوب می شود و نشانگر منزلت و تفاخر آنهاست . مهمترین مناطق قالیبافی در استان چهارمحال و بختیاری عبارتند از : چالشتر – سامان – اشگفتک – پیربلوط – ارجنگ – وردنجان – فرخ شهر – بروجن – بلداجی – فرادبنه – هیرگان – باباحیدر – اردل و نواحی تابعه آن – شلمزار و همچنین گروه فرشهای طایفه اولاد .

درحال حاضر کلیه قالی های چهارمحال و بختیاری را مطابق با مناطق بافت و بویژه بافندگان آنها می توان به دو گروه عمده تقسیم نمود :

۱- قالی بختیاری که حاصل دست بافندگان عشایر بختیاری و یا ساکنینی است که منشأ نژادی آنها از طوایف لر بختیاری هستند .

۲- قالی قشقایی که ماحصل دست عشایر ترک قشقایی می باشد .

دو اثر تاریخی به ثبت رسیده در بروجن : بنای تاریخی حمام مکتبخانه ویل بروجن در فهرست آثار ملی به ثبت رسید حمام مکتبخانه از حمامهای دوره قاجاریه و پل مصلی براساس کتیبه سنگی آن در سال ۱۳۱۹ هجری قمری ۵۰۰ سال قبل از امضای فرمان مشروطیت ساخته شده است.