آرامگاه پیر احمد زهر نوش در منتهی الیه جنوبی ابهر قرار گرفته و شامل بقعه و چند واحد الحاقی در شمال غربی آن است. بنای اصلی آرامگاه ، از دو طبقه تشکیل یافته که طبقه زیرین ، محل آرامگاه و تالار بالایی ، محل خانقاه و جایگاه ذکر و بحث دراویش بوده است .دیوار خارجی بنا که از آجر و با نقش ساده ساخته شده است ، دارای پیش و پس سازی هایی است که جلوه خاصی به مجموعه بخشیده است پلان این اثر تاریخی هشت ضلعی می‌باشد که گنبد یک پوش آن با هنرمندی تمام اجرا گردیده است . تبدیل فضای هشت ضلعی به سطح و محیط مدور برای اعمال گنبدزنی به مدد فیلپوشهای متقارن که مزین به قاب بندیهای زیبای گچ‌بری شده‌ایست انجام پذیرفته است. همچنین برای تعدیل دما و رطوبت و تامین نور و روشنایی و بخشهایی از بدنه این فیلپوشها نورگیرهایی جا گرفته‌اند . در داخل بقعه و زیر گنبد ، در چهار گوشه ، چهار ترنبه زده شده و طح چهار ضلعی به هشت ضلعی تبدیل گشته است . در طاقنماهای میان هر دو ترنبه نور گیری جا سازی شده است . بر فراز بقعه ،  گنبدی مخروطی شکل بر پا شده که به زیبایی این مجموعه افزوده است . بنا ، از آثار قرن نهم شناخته شده و مدفن سه تن از مشایخ صوفیه به نامهای (( شیخ ابو بکر محمد بن عبد الله بن حارث ابهری )) ، (( پیر احمد معروف به زهر نوش )) و (( شیخ شهاب الدین ابهر ، استاد شاه طهماسب صفوی )) است . اما در خصوص اینکه این بنای آرامگاهی متعلق به چه دوران و چه کسی می‌باشد اتفاق نظری میان صاحب‌نظران وجود ندارد,در کتاب تاریخ ابهر تالیف آقای فخیمی با بیان و ذکر دلایلی در صفحات ۲۳۶ و ۲۳۵ از این اثر تاریخی بنام بقعه عبدالله‌ بن طاهر بن حارث طائی ملقب به ابوبکر ابهری معلق به قرن چهارم هجری‌قمری نام برده شده است .