محمدرضا پهلوی، آخرین پادشاه و حاکم سلطنت پهلوی بود که در دوران پادشاهی خود سه بار ازدواج کرد. نخستین ازدواج او با فوزیه فواد، شاهدخت مصری بود اما این ازدواج دوامی نداشت و چند سال بعد فوزیه به مصر بازگشت و این دو از هم طلاق گرفتند. ازدواج بعدی محمدرضا پهلوی با ثریا اسفندیاری، زنی زیبا و معروف به «ملکه‌ای با چشمان زمردین» بود. می گویند محمدرضا به ثریا علاقه بسیاری داشت و در نگاه اول هم از او بسیار خوشش آمد. این دو در نهایت در تاریخ ۲۳ بهمن سال ۱۳۲۹ خورشیدی به عقد یک دیگر درآمدند . لباس پیش رو، لباسی فوق العاده و منحصر به فرد است که ملکه مادر، تاج الملوک در عروسی محمدرضا و ثریا به تن داشت. وقتی به این لباس باشکوه نگاه می کنید، تزئیناتی چون سرمه دوزی و سنگ دوزی های جذابی به چشم می خورد که زیبایی لباس را دو چندان کرده اند. البته خاص بودن لباس تاج الملوک تنها به رو دوزی های لباس منحصر نمی شود و بخش حاشیه دنباله و دامنش نیز توجه را به خودش معطوف می کند. تمام حاشیه این دامن با ۵۰ دم پشمی قاقم دوخته شده که جذابیت متفاوتی را به لباس بخشیده است. خوب است بدانید که قاقم، نوعی راسو کوچک بوده که حدودا اندازه ای ۱۰ سانتی متری دارد. متأسفانه از طراح و خیاط این لباس اطلاعاتی در دست نیست. امروزه لباس تاج الملوک در کاخ موزه سعدآباد، کاخ شمس پهلوی و موزه پوشاک سلطنتی نگهداری می شود که همه روزه در طی ساعات ۹ تا ۱۷ می توانید به بازدید آن بروید.

کلیسای سرخ آباد مربوط به دوره پهلوی اول است و در شهرستان سوادکوه، روستای سرخ آباد واقع شده و این اثر در تاریخ ۷ مرداد ۱۳۸۲ با شمارهٔ ثبت ۹۲۷۱ به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. کلیسای سوادکوه که با پلان مستطیل شکل در جانب شرقی جاده سوادکوه، در کیلومتری جنوب قائم شهر، در محل سرخ آباد قرار دارد. این کلیسا در اوایل دوران پهلوی برای انجام مراسم مذهبی کارکنان راه آهن ساخته شد و در حال حاضر در شرف ویرانه کامل قرار دارد. کلیسای سرخ آباد که از آجر و گچ ساخته شده و پایین بنا نیز کاهگل شده است دارای پوشش حلب گالوانیزه در سقف است. کف این بنا سیمانی و دیوارهایش نیز به وسیله سیمان سفید پوشیده شده است. بر سر در این کلیسا نوشته ای به زبان ایتالیایی حک شده است. کلیسای آلمانی ها کوچکترین کلیسای ایران است.

موزه خط و کتابت میرعماد در یکی از بناهای قدیمی مجموعه فرهنگی و تاریخی سعد آباد قرار دارد. بنای موزه احتمالا متعلق به اواخر قرن ۱۳ و اوایل قرن ۱۴ قمری است . به دلیل شباهت این بنا با بناهای متعلق به اواخر دوره قاجار شیوه معماری آن شبیه به معماری دوره انتقال است که در اواخر قاجار و اوایل پهلوی اول شکل گرفت. ساختمان موزه میرعماد در گذشته محل زندگی دو تن از فرزندان پهلوی دوم (فرحناز و علیرضا) بود. این بنا در کنار ساختمان لیلا (موزه آبکار) و کاخ ولیعهد (موزه بهزاد) قرار دارد و شامل دو طبقه است. طبقه اول با زیر بنایی برابر ۱۹۶ مترمربع و متراژ اعیانی ۳۱۰ مترمربع روی سکویی به ارتفاع ۵/۱ متر احداث شده است. در مورد تاریخ دقیق ساخت بنا، مدارکی در دست نیست اما تاریخ آن به اوایل دوره پهلوی اول می‌رسد. این بنا بعد از اقامت رضا پهلوی برای مدتی متروک باقی ماند و بعدها تبدیل به دفتر مخصوص شد. بعد از پیروزی انقلاب، اموال کاخ فرحناز هم به جای دیگر منتقل شد و در سال ۱۳۵۷ محل استقرار و مطالعه اشیای چرمین بود (موزه چرم). پس از مدت زمانی بنا بصورت بدون استفاده باقی ماند تا در سال ۱۳۷۱-۷۲ طرح ساماندهی مجموعه آغاز شد.

ساختمان موزه دارای دو طبقه است و با تلفیقی از معماری سنتی ایران و اروپا ساخته شده است که پس از انقلاب تا مدتها بدون استفاده بود تا زمانی که سیاست‌های سازمان میراث فرهنگی این بنا را محلی برای نمایش آثار خطی مناسب تشخیص دادند و در نتیجه با تفکیک بخش‌های مختلف آن تغییراتی در کل ساختمان به وجود آمد و مرمت آن آغاز شد. معمار داخلی بنا، خانم مهندس فیروزه اطهاری و طراحی خارجی بنا توسط مهندس هومن صدر صورت گرفت. با حذف دیوارهای اضافی و تبدیل بنا به یک فضای مناسب موزه‌ای، ساختمان تبدیل به موزه خط و کتابت شد و در سال ۱۳۷۶ این موزه با نام بزرگترین استاد خوشنویسی قرن ۱۱ قمری میرعماد الحسنی سیفی قزوینی افتتاح شد. بنای این موزه بیشتر به عنوان یک ساختمان مسکونی و یا کوشک است و از چهار طرف باز می‌باشد. بنا بصورت آجر و ملات و بدون استفاده از سازه احداث شده است. نمای خارجی بنا با آجر تزئین شده و اشکال هندسی منظم دارد. فرم‌های تزئینی آجرها شمسه – چلیپا می‌باشد و بام آن بصورت شیروانی از نوع کلاه فرنگی است.