در فاصله سه کیلومتری روستای رادکان و ۲۶ کیلومتری شمال غرب شهر چناران و ۸۵ کیلومتری غرب مشهد برجی از جنس آجر قرار گرفته که می‌توان آن را یکی از مهم‌ترین بناهای تاریخی خراسان رضوی و البته ایران‌زمین نام نهاد. موقعیت قرار گرفتن برج در دشت بیابانی و ارتفاع آن باعث می‌شود که ساختمان بنا از مسافتی نسبتا دور دیده شود. این برج باستانی به میل یا برج رادکان مشهور است و تاریخ ساخت آن به حدود ۸۰۰ پیش می‌رسد. این برج کاربرد آرامگاهی دارد ولی مردم محلی و چوپان‌های منطقه اصرار دارند تا به هر تازه ‌واردی بقبولانند این برج روزگاری پیشتر، قصر یک پادشاه بزرگ بوده و محل زندگی وی. قصری که البته هیچ اتاق، راهرو و سالنی ندارد و تنها یک فضای مدور برجی شکل مسقف به گنبد همراه راه‌پله است! پایه بنا از خارج ۱۲ ضلعی و دارای پوشش آجری با تزئینات کاشی فیروزه‌ای است، گنبد نیز مخروطی‌شکل و از آجر ساخته شده است. روی ساقه گنبد آثار کتیبه‌ای دیده می‌شود که متاسفانه از بین رفته و قابل خواندن نیست. این برج قدیمی‌ترین مقبره برجی در ایران با نیم ستون متصل در سطح خارجی است. هرچند هنوز هیچ سند رسمی برای انتساب این محل به ارغون‌شاه وجود ندارد و به گمان برخی از پژوهشگران، ارغون‌شاه در این محل دفن شده و عده‌ای دیگر نیز ادعا می‌کنند آرامگاه وی در استان زنجان و منطقه سلطانیه قرار دارد.

دونالد ویلبر در کتاب معماری بناهای ایلخانی در مورد این بنا چنین نوشته است: «حدود هشت کیلومتری شمال جاده شمالی مشهد و دریای خزر، در نقطه‌ای حدود یک‌سوم راه، بین مشهد و قوچان قرار دارد. این ساختمان که میل رادکان نامیده می‌شود توسط عده‌ای از سیاحان بازدید شده است. مساله عمده تعیین تاریخ آن است و خصوصیات کلی سبک بنا، تاریخ آن را بعد از ۱۲۰۰ میلادی نشان می‌دهد». این برج قدیمی‌ترین مقبره برجی در ایران با نیم ستون متصل در سطح خارجی است. هرچند هنوز هیچ سند رسمی برای انتساب این محل به ارغون‌شاه وجود ندارد و به گمان برخی از پژوهشگران، ارغون‌شاه در این محل دفن شده و عده‌ای دیگر نیز ادعا می‌کنند آرامگاه وی در استان زنجان و منطقه سلطانیه قرار دارد. بد نیست بدانید که در زمان ایلخانان، تا قبل از آن که ارغون به پادشاهی برسد، تمام پادشاهان سعی می کردند سلطه دستگاه سلطنتی را حفظ کرده و مدعیان حکومت را سرکوب کنند. بنابراین اکثر آنها فرصتی برای ساخت و ساز ویرانی های گذشته نداشتند. اما پس از آنکه ارغون شاه به سلطنت رسید، دستور داد در منطقه شرویاز، واقع در موقعیت فعلی سلطانیه و نزدیک شهر زنجان، شهری بنا کنند. ادامه ساخت و ساز در سلطانیه توسط سلطان محمد خدابنده، شهر سلطانیه را بنیان نهاد. با تولد شهر سلطانیه بدیهی است که رونق «شرویاز » تحت تأثیر پایتخت ایلخانان (سلطانیه) قرار گرفت. انتخاب محل سلطانیه یا قنقراولانگ به دنبال مشورتی انجام شد که ارغون شاه با اطرافیانش داشته است «حاضرین هر یک را آنچه از عیب و هنر دانستند باز نمودند». با تصویب قنقراولانگ ارغون شاه دستور داد طرح شهر را ترسیم کنند. بنابراین شهر سلطانیه یا قنقراولانگ دارای یک طرح از پیش اندیشیده بود. ظاهراً دستور ساخت شهر توسط ارغون شاه در سال ۶۸۰ هـ .ق. صادر شده است .

مسلمانی آغاز شده توسط رسولی از رسولانِ خدایِ بی همتا، هَمِگان دعوت اند براین خوانِ پرنعمت. برخی نزدیک و وبرخی دور. دور ماندگانِ از یار، تنها گفته ها را می شنوند و دستورات را عمل می کنند. گاه به نیکی و از عمقِ جان و گاه به حکمِ وظیفه ی مســلمانی. آنانکه صادق اند در این راه ، انـدک اند و چــون شمـارِ آنـان کم اســت، به چشــم می آینــد و شنــاختـه می شـونــد، آیـا ابوعمر اویس بن عامربن جزء بن مالک را می شناسی؟ او اهل قَرَن، دهکده ای کوچک از سرزمین یمن بود. تاریخ دقیقی از زمانِ تولد او در دست نیست اما از زمان حیات و مرگش نَقلها شده ، شنیدنی. وی پارسایی نامدار در صدر اسلام بود و القاب مختلفی از جمله سیدالتابعین ، خیر التابعین و نَفَسِ رحمان داشت. سید التابعین از آنان بود که سادگی و خلوت را برای نزدیک شدن به خالق خود برگزیده بود، هَمدَمَش قرآنِ حکیم، زبانش در گرو و رفتار و کردارش به دستور و فرمان بود. ایمان و عَمل و علم و حلم را به خوبی آموخته بود و در زندگی به کار می بست. انسانی وارسته، که بی ادعا سجده می کرد خدای بی همتا را. قدر و منزلت اویس و آگاهی کشفی و ذوقی او بر اسرار الهی بود که پیامبر در شان ایشان فرموده اند : همانا از سوی قَرَن رایحه ای رحمان می شنوم. زیارتگاهی در سی و چهارکیلومتری جاده کرمانشاه – روانسر ، منّسب به ویسِ قَرَنی وجود دارد که دلدادگان به یارانِ واقعیِ پیامبر را به سوی خود می کشد ، مکانی بسیار زیبا و سرسبز که می تواند تفرجگاه مناسبی برای بازدیدکنندگان باشد، همه چیز حاضر است، عشق و راز و نماز. کوه و دشت. می توانی دل خوش داری برای ساعتی…

شاید تا به حال نه نام خوسف را شنیده باشید و نه نام ابن حسام خوسفی. اما اگر گذارتان به خراسان جنوبی و بیرجند بیفتد، آرامگاه تاریخی و زیبایی را می بینید که روی صخره ای بلند در حاشیه شمالی شهر خوسف جا خوش کرده است. آرامگاهی که بیشتر از ۵۰۰ سال قبل ساخته شد تا پیکر ابن حسام خوسفی، شاعر برجسته قرن نهم قمری را در خود جا دهد. طبق تاریخ و روایات، ابن حسام خوسفی در سال ۷۸۲ قمری در شهر امروزی خوسف به دنیا آمد. خوسف از بخش های فعلی بیرجند است که در گذشته جرو آبادی های قدیمی قهستان به حساب می آمد. محمد فرزندحسام الدین حسن، معروف به ابن حسام، شاعر، عارف، فقیه و اندیشمند قرن هشتم و نهم هجری بود که حدود یک قرن بعد از مرگش، یعنی در سال ۹۲۰ هجری قمری مقبره او در محل فعلی ساخته شد.این مقبره که در دوره صفویه بنا شده، بنای کوچکی است که شامل اطاقکی با فرم هشت ضلعی می شود. نقشه فضای داخلی این اتاقک به صورت چلیپایی است و پوشش مقبره به صورت گنبدی طراحی شده که در مرکز آن یک کلاه فرنگی ساخته شده و در سه جهت، سه طاق نما با قوس جناقی دارد. در این قسمت نورگیرهایی تعبیه شده تا هم نور فضای داخلی آرامگاه را تأمین کند و هم باعث تهویه فضای داخل آرامگاه شود.اگر گذارتان به مقبره ابن حسام خوسفی بیفتد، می بینید که در داخل آرامگاه کتیبه ای کاشیکاری شده به رنگ سفید وجود دارد که حاوی اشعار ابن حسام است و دور تا دور مقبره را فرا گرفته است. این بنا در قرن ۱۳ قمری و دوره قاجار مورد مرمت قرار گرفت.

کشاورزی که شعر می گفت : ابن حسام خوسفی شاعری بود که در قصیده‏سرایى و مدح بزرگان دین دستى توانا داشت. پدران او اهل علم و ارشاد بودند و خودش هم از عالمان شیعه مذهب به حساب می آمد که از فنون ادب و علوم شرعى و اخبار و احادیث و سنت آگاهى داشت و در اشعار خود به کرّات از این اطلاعات استفاده می کرد. جالب است بدانید که ابن حسام، با همه علومی که کسب کرده بود، از راه کشاورزى زندگى مى‏گذراند. روایت می کنند که ابن حسام هر صبح که به صحرا می رفت تا شب در کار می کرد و در زمان استراحتش، اشعار خود را بر دسته‏ بیل می نوشت. از آثار او: «خاوران‏نامه» یا «خاورنامه» است از قدیمی ترین منظومه‏هاى حماسى دینى در ادبیات فارسى به حساب می آید.